hoofdstuk 9 (Maaike)
a
"We hebben hier weer een lid van Online Verhalen."
De brigadier knikte de slanke brunette toe, maar Maaike was weinig onder de indruk van de hoffelijkheid waarmee de agent de deur voor haar open hield. Ze had op zijn woorden een diepe zucht verwacht. Hij had op een toon gesproken alsof iedereen die ooit op Onlineverhalen actief is geweest zich al een keer op het bureau had laten zien. Enigszins aarzelend keek ze naar de twee rechercheurs. Ze zagen eruit als de volmaakte tegenpolen. Een lichte duw dwong haar de werkkamer van het tweetal binnen te stappen. Voor ze echter kon protesteren trok de brigadier al de deur achter haar dicht. Even kon ze de verkoelende wind van een draaiende ventilator op één van de bureaus voelen.
"Kan ik u helpen?", vroeg Zeth behulpzaam.
Maaike knikte. "Ik heb misschien informatie over de persoon die achter de verdwijningen zit." Haar aarzeling was de beide mannen niet ontgaan.
"Wat weet u van de verdwijningen?"
"Ik heb het topic van Romeh gelezen."
Nieuwsgierig nam Alex Forskare de jonge vrouw in zich op. Hij schatte haar begin twintig. Luisterend zette hij de ventilator in een vaste stand. Zelfs als hij weinig bewoog op zijn stoel liepen de zweetdruppels al over zijn gelaat. Hij kon echt genieten van de wind in zijn gezicht.
"Het drukst bezochte topic van dit moment."
Plotseling boos keek ze Zeth aan.
"Jullie wilden het voor ons verzwijgen dat er iets gaande was", zei ze beschuldigend, "dankzij Romeh zijn we tenminste gewaarschuwd dat er een moordenaar actief is."
"Ze heeft het ons onbewust moeilijk gemaakt om het onderzoek voort te zetten", verklaarde Alex rustig, "we worden nu gedwongen om alle binnen gekomen tips na te trekken. Zelfs de meest vergezochte varianten."
Zeth knikte bevestigend. Overtuigd dat het meer werk was dan deze vrouw zich kon voorstellen.
"Vanochtend had ik al een journalist aan de lijn", verklaarde Zeth, "als we niet oppassen wordt het nog een mediacircus."
Deze zorgen gingen geheel aan Maaike voorbij. Ze richtte zich nu volledig op Alex.
"De pseudoniem van de dader is Incertus."
"En wie is Incertus?"
"Een dichter. Tenminste, hij probeert te dichten, maar zijn spelfouten zijn om van te gruwelen. Het is een reden waarom ik ben opgehouden om zijn inzendingen te lezen."
"Heb je daar misschien nog meer redenen voor gehad?"
Welwillend keek ze naar de gezette man. Hij klonk oprecht geïnteresseerd. Deze rechercheur stelde zich minder zakelijk op dan zijn collega eerder had gedaan. Ze zette een stap dichter naar zijn bureau.
"Hij heeft me meerdere malen bedreigd via een PB."
"Sorry, via een wat?"
"PB. Het betekend Privébericht. Alleen diegene aan wie je het stuurt kan het lezen."
Ze zag de man aantekeningen maken. Waarschijnlijk zou het papier ergens in de grote chaos op het bureau verdwijnen. Ze had wel eens ergens gelezen dat een chaotische werkplek voor een grotere creativiteit van een werknemer zorgde. Ze hoopte oprecht dat het onderzoek op waarheden was gebaseerd. Rommel bracht, volgens het onderzoek, probleemoplossende mechanisme op gang.
"Tenzij je het doorstuurt."
De jonge vrouw keek met een geïrriteerde blik in haar ogen naar Zeth. Van haar had de man zijn mond dicht mogen houden. "Ik heb het niet meteen naar de moderators doorgestuurd."
"Je hebt er eerst over nagedacht?"
Maaike schudde het hoofd. De man was voor haar gevoel slechts aan het raden. Het viel haar op hoe leeg het bureau van deze rechercheur was. Een i-pad en een mok met een zwart brouwsel op een kurken onderzetter. Waarschijnlijk ging er ergens in de laden nog een doos met doekjes schuil om elke gemorste druppel van het bureaublad weg te poetsen.
"Tot ik een dreigement ontving op mijn eigen website. Daarna twijfelde ik niet meer."
"Wat is de naam van deze site?", brak Alex geïnteresseerd in op het gesprek.
Ze bloosde. "Maaike’s verhalen."
Op zoek naar een naam had ze tenslotte haar eigen naam er deel van uit te laten maken. Ze vond het goed klinken, maar tegenstrijdig hieraan sprak ze het zelden hardop uit. Om een onbegrijpelijke reden moest ze er steeds van kleuren.
"Staat deze website ergens op Online Verhalen vermeld?", vroeg Zeth.
Ze had het benauwde gevoel alsof hij de vragen op haar afvuurde. Het gebeurde op een manier alsof hij een antwoord eiste en wel onmiddellijk.
"Nergens, maar het kan geen toeval zijn. Hij moet naar mij op zoek zijn geweest."
"Letterlijk?", vroeg Alex zacht en trok er een stoel bij waarop de bezoekster plaats kon nemen als ze dit wenste. Het was een uit hard plastic en metaal bestaand geval. Heel anders dan de comfortabele bureaustoelen waarop hij en Zeth zaten. Het was beter geschikt om zijn voeten op te leggen, maar als Zeth niet opstond had hij niets beter om de jonge vrouw aan te bieden.
"Via het internet, natuurlijk", antwoordde Zeth hoofdschuddend, vanwege het onbegrip van zijn collega over het werken met een computer. Hij maakte zijn aantekeningen op een i-pad. Tot het echter stil bleef en hij de jonge vrouw scherp in zich opnam. Ze zag er opeens kwetsbaar uit. Hij bespeurde de angst in haar blauwe ogen.
"Ik ben een keer gevolgd, maar ik weet niet..."
"Of hij het was", maakte Alex de zin voor haar af.
Ze knikte en liet zich op de stoel zakken. In haar hand was een zakdoek verschenen, maar Maaike slaagde erin haar tranen te bedwingen. De zakdoek hield ze verborgen voor de rechercheurs in haar tot een vuist gebalde hand.
"Het gebeurde voor JodieJJ... Het gebeurde voor iemand onder het psedoniem van JodieJJ een bericht instuurde", corrigeerde ze zich zelf.
"Rook je?", informeerde Alex zorgzaam.
Ze schudde het hoofd.
"Als ik niet rookte was ik waarschijnlijk nog tien kilo zwaarder."
Zeth mompelde iets onverstaanbaars. Hij was gelukkig met het feit dat er niet op het bureau gerookt mocht worden. In een nog niet ver verleden had een ruime meerderheid van de agenten tot de rokers behoord, maar de gestegen prijzen en steeds strenger wordende regels hadden hier verandering in gebracht. De rokers behoorden nu tot een steeds kleiner wordende minderheid. Als het aan Zeth lag zou er vandaag nog een regel moeten worden ingevoerd dat roken overal verbood. Misschien zou het nog wel eens zover komen dat rokers opgesloten mochten worden. De gedacht om Alex Forskare in de handboeien te mogen slaan gaf hem een grimmige voldoening.
"Je had het over", Alex spiekte even op zijn kladblok, "Incertus."
"De naam van zijn account. Voor het werd gewist."
Het koste Zeth de nodige moeite om zich van zijn dagdroom los te maken en weer op zijn werk te concentreren. Iets waar Forskare geen enkel probleem mee leek te hebben. Alex wist zelfs een naam aan Maaike te ontfutselen met wie ze volgens haar beter contact op konden nemen. Misschien kon deze persoon de rechercheurs meer informatie over Incertus verschaffen. Al had Zeth de nodige twijfels over de verdachte van Maaike. Het was wel heel toevallig dat alles van de Incertus was gewist en hij geloofde niet in toeval. Niemand in zijn vakgebied deed dit. Misschien leidde het de rechercheurs juist van de echte moordenaar weg. Hij bekeek Maaike nu met geheel andere ogen. Wilde ze soms dat het duo kostbare tijd en energie aan een dwaalspoor verspilde? De rechercheurs moesten voorkomen dat een volgende auteur van de lijst kon worden geschrapt.
De brigadier knikte de slanke brunette toe, maar Maaike was weinig onder de indruk van de hoffelijkheid waarmee de agent de deur voor haar open hield. Ze had op zijn woorden een diepe zucht verwacht. Hij had op een toon gesproken alsof iedereen die ooit op Onlineverhalen actief is geweest zich al een keer op het bureau had laten zien. Enigszins aarzelend keek ze naar de twee rechercheurs. Ze zagen eruit als de volmaakte tegenpolen. Een lichte duw dwong haar de werkkamer van het tweetal binnen te stappen. Voor ze echter kon protesteren trok de brigadier al de deur achter haar dicht. Even kon ze de verkoelende wind van een draaiende ventilator op één van de bureaus voelen.
"Kan ik u helpen?", vroeg Zeth behulpzaam.
Maaike knikte. "Ik heb misschien informatie over de persoon die achter de verdwijningen zit." Haar aarzeling was de beide mannen niet ontgaan.
"Wat weet u van de verdwijningen?"
"Ik heb het topic van Romeh gelezen."
Nieuwsgierig nam Alex Forskare de jonge vrouw in zich op. Hij schatte haar begin twintig. Luisterend zette hij de ventilator in een vaste stand. Zelfs als hij weinig bewoog op zijn stoel liepen de zweetdruppels al over zijn gelaat. Hij kon echt genieten van de wind in zijn gezicht.
"Het drukst bezochte topic van dit moment."
Plotseling boos keek ze Zeth aan.
"Jullie wilden het voor ons verzwijgen dat er iets gaande was", zei ze beschuldigend, "dankzij Romeh zijn we tenminste gewaarschuwd dat er een moordenaar actief is."
"Ze heeft het ons onbewust moeilijk gemaakt om het onderzoek voort te zetten", verklaarde Alex rustig, "we worden nu gedwongen om alle binnen gekomen tips na te trekken. Zelfs de meest vergezochte varianten."
Zeth knikte bevestigend. Overtuigd dat het meer werk was dan deze vrouw zich kon voorstellen.
"Vanochtend had ik al een journalist aan de lijn", verklaarde Zeth, "als we niet oppassen wordt het nog een mediacircus."
Deze zorgen gingen geheel aan Maaike voorbij. Ze richtte zich nu volledig op Alex.
"De pseudoniem van de dader is Incertus."
"En wie is Incertus?"
"Een dichter. Tenminste, hij probeert te dichten, maar zijn spelfouten zijn om van te gruwelen. Het is een reden waarom ik ben opgehouden om zijn inzendingen te lezen."
"Heb je daar misschien nog meer redenen voor gehad?"
Welwillend keek ze naar de gezette man. Hij klonk oprecht geïnteresseerd. Deze rechercheur stelde zich minder zakelijk op dan zijn collega eerder had gedaan. Ze zette een stap dichter naar zijn bureau.
"Hij heeft me meerdere malen bedreigd via een PB."
"Sorry, via een wat?"
"PB. Het betekend Privébericht. Alleen diegene aan wie je het stuurt kan het lezen."
Ze zag de man aantekeningen maken. Waarschijnlijk zou het papier ergens in de grote chaos op het bureau verdwijnen. Ze had wel eens ergens gelezen dat een chaotische werkplek voor een grotere creativiteit van een werknemer zorgde. Ze hoopte oprecht dat het onderzoek op waarheden was gebaseerd. Rommel bracht, volgens het onderzoek, probleemoplossende mechanisme op gang.
"Tenzij je het doorstuurt."
De jonge vrouw keek met een geïrriteerde blik in haar ogen naar Zeth. Van haar had de man zijn mond dicht mogen houden. "Ik heb het niet meteen naar de moderators doorgestuurd."
"Je hebt er eerst over nagedacht?"
Maaike schudde het hoofd. De man was voor haar gevoel slechts aan het raden. Het viel haar op hoe leeg het bureau van deze rechercheur was. Een i-pad en een mok met een zwart brouwsel op een kurken onderzetter. Waarschijnlijk ging er ergens in de laden nog een doos met doekjes schuil om elke gemorste druppel van het bureaublad weg te poetsen.
"Tot ik een dreigement ontving op mijn eigen website. Daarna twijfelde ik niet meer."
"Wat is de naam van deze site?", brak Alex geïnteresseerd in op het gesprek.
Ze bloosde. "Maaike’s verhalen."
Op zoek naar een naam had ze tenslotte haar eigen naam er deel van uit te laten maken. Ze vond het goed klinken, maar tegenstrijdig hieraan sprak ze het zelden hardop uit. Om een onbegrijpelijke reden moest ze er steeds van kleuren.
"Staat deze website ergens op Online Verhalen vermeld?", vroeg Zeth.
Ze had het benauwde gevoel alsof hij de vragen op haar afvuurde. Het gebeurde op een manier alsof hij een antwoord eiste en wel onmiddellijk.
"Nergens, maar het kan geen toeval zijn. Hij moet naar mij op zoek zijn geweest."
"Letterlijk?", vroeg Alex zacht en trok er een stoel bij waarop de bezoekster plaats kon nemen als ze dit wenste. Het was een uit hard plastic en metaal bestaand geval. Heel anders dan de comfortabele bureaustoelen waarop hij en Zeth zaten. Het was beter geschikt om zijn voeten op te leggen, maar als Zeth niet opstond had hij niets beter om de jonge vrouw aan te bieden.
"Via het internet, natuurlijk", antwoordde Zeth hoofdschuddend, vanwege het onbegrip van zijn collega over het werken met een computer. Hij maakte zijn aantekeningen op een i-pad. Tot het echter stil bleef en hij de jonge vrouw scherp in zich opnam. Ze zag er opeens kwetsbaar uit. Hij bespeurde de angst in haar blauwe ogen.
"Ik ben een keer gevolgd, maar ik weet niet..."
"Of hij het was", maakte Alex de zin voor haar af.
Ze knikte en liet zich op de stoel zakken. In haar hand was een zakdoek verschenen, maar Maaike slaagde erin haar tranen te bedwingen. De zakdoek hield ze verborgen voor de rechercheurs in haar tot een vuist gebalde hand.
"Het gebeurde voor JodieJJ... Het gebeurde voor iemand onder het psedoniem van JodieJJ een bericht instuurde", corrigeerde ze zich zelf.
"Rook je?", informeerde Alex zorgzaam.
Ze schudde het hoofd.
"Als ik niet rookte was ik waarschijnlijk nog tien kilo zwaarder."
Zeth mompelde iets onverstaanbaars. Hij was gelukkig met het feit dat er niet op het bureau gerookt mocht worden. In een nog niet ver verleden had een ruime meerderheid van de agenten tot de rokers behoord, maar de gestegen prijzen en steeds strenger wordende regels hadden hier verandering in gebracht. De rokers behoorden nu tot een steeds kleiner wordende minderheid. Als het aan Zeth lag zou er vandaag nog een regel moeten worden ingevoerd dat roken overal verbood. Misschien zou het nog wel eens zover komen dat rokers opgesloten mochten worden. De gedacht om Alex Forskare in de handboeien te mogen slaan gaf hem een grimmige voldoening.
"Je had het over", Alex spiekte even op zijn kladblok, "Incertus."
"De naam van zijn account. Voor het werd gewist."
Het koste Zeth de nodige moeite om zich van zijn dagdroom los te maken en weer op zijn werk te concentreren. Iets waar Forskare geen enkel probleem mee leek te hebben. Alex wist zelfs een naam aan Maaike te ontfutselen met wie ze volgens haar beter contact op konden nemen. Misschien kon deze persoon de rechercheurs meer informatie over Incertus verschaffen. Al had Zeth de nodige twijfels over de verdachte van Maaike. Het was wel heel toevallig dat alles van de Incertus was gewist en hij geloofde niet in toeval. Niemand in zijn vakgebied deed dit. Misschien leidde het de rechercheurs juist van de echte moordenaar weg. Hij bekeek Maaike nu met geheel andere ogen. Wilde ze soms dat het duo kostbare tijd en energie aan een dwaalspoor verspilde? De rechercheurs moesten voorkomen dat een volgende auteur van de lijst kon worden geschrapt.