Hij keek haar aan met het glas in de hand. Het was een merkwaardig toeval dat Pete dit moment had uitgezocht om haar hulp te vragen. Zondag was in het dorp waar ze woonden nu eenmaal een verkeerde dag om er achter te komen dat je nog kruiden nodig had om de maaltijd in voorbereiding op smaak te kunnen brengen. Alle winkels waren gesloten. Te koppig om naar zijn ouders te gaan, had Pete zijn schoenen aangetrokken om bij de buren aan te bellen en de buurvrouw in tranen aantrof. Hij draaide zijn hoofd van haar weg. Pete had wel eens gelezen in een magazine dat het tijdens een gesprek als onbetrouwbaar werd beschouwd, maar hij kon eenvoudig beter nadenken als hij niet in haar heldere, blauwe ogen keek.

"Hoe kan je dat nou zeggen?", vroeg hij.

"Wat zeggen?", vroeg Marie verrast omdat hij nogal ontstemd klonk.

Hij keek haar weer aan met zijn gezicht zorgvuldig in de plooi.

"Het is oneerlijk dat je me volkomen vertrouwd."

Marie keek hem in een nog grotere verwarring aan.

"Waarom dan?"

"Dan kan ik geen misbruik van je maken als je dronken in mijn bed ligt."

"O", zei ze verontwaardigd en keek om zich heen alsof ze iemand zocht in de verder lege huiskamer die haar hierin wilde steunen.

"Maak het jou iets uit wat ik denk of zelfs de rest van de wereld denkt?"

"Nee. Ja. Nee. Eerlijk gezegd wel. Ja, het maakt me wel wat uit", zei Marie en knikte erbij alsof het hem moest overtuigen dat ze zeker van het laatste was. Dezelfde grijns die zijn gezicht had gesierd toen ze de deur open deed was weer terug gekeerd.

"Je wordt er sterk van als je voor je zelf leeft en niet het leven dat deze maatschappij van me verwacht, maar het heeft wel een prijskaartje. Voor de meeste mensen is deze prijs te hoog."

"En voor jou?"

Het had hem altijd bevreemd hoe ze haar best leek te doen om hem op zijn gemak te doen voelen. Elke keer als ze elkaar zagen groette ze hartelijk en probeerde altijd een praatje te maken. Al gebeurde dat in zijn ogen veelal op het verkeerde moment. Pete schudde de herinneringen van zich af. Wat had ze nu eigenlijk gevraagd?

"Wat bedoel je?", vroeg hij.

"Is de prijs voor jou ook te hoog?"

"Acceptabel."

"Het klinkt duur."

Marie keek er vragend bij.

Pete glimlachte even voor hij weer serieus werd. De lijntjes aan weerszijden van zijn mond verdwenen en gingen op in het masker waardoor hij de wereld normaal bekeek.

"Acceptabel", herhaalde hij nu zonder glimlach en nam een laatste slok uit zijn toch al zo goed als lege glas, "Ik denk dat je nu liever alleen bent."

Hij zette het glas op de lage tafel en stond op. Ze volgde zijn voorbeeld.

"Ik ben alleen, maar ik wil het niet zijn", zei Marie.

"Je hebt familie, vrienden en collega"s. Ze bekommeren zich allemaal om je. Ieder op zijn of haar manier. Over een paar maanden behoort de scheiding tot het verleden en dan heb je nog steeds familie, vrienden en collega"s. Misschien minder in aantal, maar ze zijn er nog steeds. Ik blijf daarentegen alleen. Het is een deel van de prijs."

"Je kan langer blijven."

Even bespeurde ze zijn aarzeling.

"Ik laat me zelf wel uit."

De onzichtbare muur om hem heen was intact gebleven. Pas thuis gekomen had hij er weer erg in waarom hij eigenlijk naar de buurvrouw toe was gegaan. Het eten smaakte flauw, maar hij nam er vandaag genoegen mee. Morgen zou hij wel boodschappen doen.