hoofdstuk 8 (Ejell)
a
Zuchtend en met een van pijnlijk ongemak vertrokken gezicht keek de man even aandachtig naar zijn rood gekleurde handen. Hij had wel zijn gevoerde handschoenen meegenomen, maar deze tijdens zijn uit te voeren wraakactie uitgetrokken. Wat was het koud geweest om de sneeuw met zijn blote handen stevig aan te drukken. Langzaam liet hij zijn handen zakken in de tot de rand met warm water gevulde spoelbak. Het was een bijna net zo plezierige ervaring als waarmee hij eerder was bezig geweest.
Glimlachend keek hij door het raam in de keuken naar buiten. Hoewel er op straat nog overal sneeuw lag was er op de grond en bestrating in de achtertuin van het ouderlijk huis van Ejell er weinig meer van te bekennen. Hij had alles nodig gehad voor de sneeuwpop. Van een afstandje leek het net alsof deze al klaar was, maar hij wist wel beter. Hij had tijdelijk een witte plastic zak over haar hoofd getrokken waar het halflange haar van Ejell onderuit stak en besloten binnen, waar het warm was, te wachten tot ze onderkoeld was geraakt. Er lag nog genoeg sneeuw aan de voorkant van het huis om haar hoofd ermee te bedekken. De tuinslang had hij al opgeruimd voor hij aan de sneeuwpop was begonnen.
Het was nog een hele toer geweest om haar met stoel en al naar buiten te krijgen. Om haar lichaam snel warmte te laten verliezen had hij het meisje eerst nat gespoten tot haar kleren en schoenen volledig waren doorweekt en de waterdruppels als tranen over haar gezicht naar beneden gleden. Misschien waren er wel echte tranen bij geweest, maar hij had het te druk gehad om er op te letten. Hij haalde zijn handen weer uit het warme water en strekte zijn vingers verscheidene malen achter elkaar. Het gevoel was er langzaam weer in teruggekeerd. Na zijn handen te hebben afgedroogd besloot hij nog even de koude te trotseren. De man was blij dat de lente was aangebroken. Ook al was de temperatuur ongewoon laag voor deze tijd van het jaar. Het was lang geleden dat hij in april nog sneeuw had zien liggen.
Zodra hij een eerste stap buiten zette hoorde hij een soort klepperend geluid. Hij keek om zich heen voor hij bepaalde dat het van de menselijke sneeuwpop vandaan moest komen. Een korte sprint bracht hem bij het Aziatische meisje. Hier was het geluid luider. Hij rukte de zak van haar hoofd. Wat hij even had gevreesd was niet het geval geweest. In plaats van via een mobiele telefoon om hulp te SMS-en klapperden haar tanden op elkaar. Het had wel iets van morse weg, bedacht hij zich terwijl hij de zak weer over haar hoofd trok. Een bevroren lok van haar zwarte haar brak daarbij af.
Hij liep met de sneeuwschuif naar voren toe. Wat zouden de ouders blij zijn als bij thuiskomst een groot deel van de oprit sneeuwvrij was. Zou zij zoiets ook voor haar ouders hebben gedaan? Het was een vraag waar hij even bij stil stond. De jeugd van tegenwoordig was zo anders dan toen hij nog een kind was. "Wie kiest er nu een Pokemon als avatar?", mompelde hij voor zich uit.
Het was zijn voornaamste grief tegen deze zestienjarige auteur op Online Verhalen. Ze had zelfs iets bij een gedicht een stukje tekst achtergelaten wat als een positieve reactie kon worden beschouwd, alleen had ze het daarbij volledig mis gehad. Oprecht geïnteresseerd in wat hij had ingestuurd had Ejell een mislukte poging ondernomen om de betekenis van het gedicht te doorgronden. Het deed in zijn ogen meteen haar hele lovende reactie te niet. Overtuigde hem er zelfs van dat ze geen enkele verstand had van gedichten. Hij duwde met een nu grimmiger gezicht de ophopende sneeuw voor zich uit.
"Een gele hamster met konijnenoren, rode wangen en een geknikte staart."
Hij begreep helemaal niets van de anime-serie en deed er ook geen moeite voor om het te begrijpen. De weinige keren dat hij het gele beest werkelijk had gezien was als hij toevallig van televisiekanaal veranderde om daarna weer snel naar een volgend kanaal te gaan.
"Het heeft helemaal niets met schrijven te maken", gromde hij.
Hij had zelf een afbeelding van Seamus Heaney als avatar gebruikt voor het na zijn tweede ban van Online Verhalen was gewist. Een Noord-Ierse dichter en toneelschrijver die in 1995 had gekregen waar de man slechts van kon dromen: de nobelprijs voor literatuur. Het pseudoniem waaronder de Noord-Ier zijn werken in universiteitstijdschriften had gepubliceerd had hij op de site gebruikt om onder de gelijke naam zijn gedichten in te sturen. Verlangend naar dezelfde erkenning die Seamus in latere jaren had gekregen. Trots keek de man met de handen in de gevoerde handschoenen gestoken naar het resultaat. Het was een omvangrijke sneeuwpop geworden, maar het miste iets. Het geluid van een claxon deed hem uit zijn overpeinzingen opschrikken. Er reed een auto het garagepad op. Snel rende hij de hal van het huis binnen waar hij eerder een lange winterjas had zien hangen. Gaf er korte, snelle rukken aan voor hij hijgend de achtertuin weer in rende. Een stoot adrenaline ha hem in beweging gekregen. Vanachter de met wat sneeuw bedekte struiken die ondanks de kou hun bladeren hadden behouden hoorde hij de poort naar de achtertuin open zwaaien. Hij probeerde zijn hartslag te vertragen tot een normaal niveau door rustiger te ademen.
"Ooooh, een sneeuwpop."
Voorzichtig richtte de man zich iets op om te kunnen zien wie er waren gearriveerd. De man grijnsde bij het zien van de vrolijkheid op het gezicht van de jongere zus van Ejell. Het meisje werd door haar ouders aangespoord om naar binnen te gaan. Hij gluurde naar de achterdeur waar een man en vrouw het meisje het huis in volgden. Het werd de hoogste tijd om te vertrekken, maar eerst moest hij de sneeuwpop nog voltooien.
Hij duwde de knopen van de jas in het bolvormige hoofd om een mond te vormen en twee knoppen duwde hij met meer kracht dieper in de sneeuw, waar hij aanvankelijk op weerstand stuitte. De sneeuwpop had nu ook ogen gekregen. Zonder om te kijken liep hij weg. De sneeuwpop stond bewegingloos in de achtertuin. Ejell had al zoveel warmte verloren dat haar lichaam was opgehouden met trillen. De sneeuwpop leek te willen huilen. Onder de knopen vandaan, die de ogen vormden, stroomde bloed als tranen naar beneden.
Glimlachend keek hij door het raam in de keuken naar buiten. Hoewel er op straat nog overal sneeuw lag was er op de grond en bestrating in de achtertuin van het ouderlijk huis van Ejell er weinig meer van te bekennen. Hij had alles nodig gehad voor de sneeuwpop. Van een afstandje leek het net alsof deze al klaar was, maar hij wist wel beter. Hij had tijdelijk een witte plastic zak over haar hoofd getrokken waar het halflange haar van Ejell onderuit stak en besloten binnen, waar het warm was, te wachten tot ze onderkoeld was geraakt. Er lag nog genoeg sneeuw aan de voorkant van het huis om haar hoofd ermee te bedekken. De tuinslang had hij al opgeruimd voor hij aan de sneeuwpop was begonnen.
Het was nog een hele toer geweest om haar met stoel en al naar buiten te krijgen. Om haar lichaam snel warmte te laten verliezen had hij het meisje eerst nat gespoten tot haar kleren en schoenen volledig waren doorweekt en de waterdruppels als tranen over haar gezicht naar beneden gleden. Misschien waren er wel echte tranen bij geweest, maar hij had het te druk gehad om er op te letten. Hij haalde zijn handen weer uit het warme water en strekte zijn vingers verscheidene malen achter elkaar. Het gevoel was er langzaam weer in teruggekeerd. Na zijn handen te hebben afgedroogd besloot hij nog even de koude te trotseren. De man was blij dat de lente was aangebroken. Ook al was de temperatuur ongewoon laag voor deze tijd van het jaar. Het was lang geleden dat hij in april nog sneeuw had zien liggen.
Zodra hij een eerste stap buiten zette hoorde hij een soort klepperend geluid. Hij keek om zich heen voor hij bepaalde dat het van de menselijke sneeuwpop vandaan moest komen. Een korte sprint bracht hem bij het Aziatische meisje. Hier was het geluid luider. Hij rukte de zak van haar hoofd. Wat hij even had gevreesd was niet het geval geweest. In plaats van via een mobiele telefoon om hulp te SMS-en klapperden haar tanden op elkaar. Het had wel iets van morse weg, bedacht hij zich terwijl hij de zak weer over haar hoofd trok. Een bevroren lok van haar zwarte haar brak daarbij af.
Hij liep met de sneeuwschuif naar voren toe. Wat zouden de ouders blij zijn als bij thuiskomst een groot deel van de oprit sneeuwvrij was. Zou zij zoiets ook voor haar ouders hebben gedaan? Het was een vraag waar hij even bij stil stond. De jeugd van tegenwoordig was zo anders dan toen hij nog een kind was. "Wie kiest er nu een Pokemon als avatar?", mompelde hij voor zich uit.
Het was zijn voornaamste grief tegen deze zestienjarige auteur op Online Verhalen. Ze had zelfs iets bij een gedicht een stukje tekst achtergelaten wat als een positieve reactie kon worden beschouwd, alleen had ze het daarbij volledig mis gehad. Oprecht geïnteresseerd in wat hij had ingestuurd had Ejell een mislukte poging ondernomen om de betekenis van het gedicht te doorgronden. Het deed in zijn ogen meteen haar hele lovende reactie te niet. Overtuigde hem er zelfs van dat ze geen enkele verstand had van gedichten. Hij duwde met een nu grimmiger gezicht de ophopende sneeuw voor zich uit.
"Een gele hamster met konijnenoren, rode wangen en een geknikte staart."
Hij begreep helemaal niets van de anime-serie en deed er ook geen moeite voor om het te begrijpen. De weinige keren dat hij het gele beest werkelijk had gezien was als hij toevallig van televisiekanaal veranderde om daarna weer snel naar een volgend kanaal te gaan.
"Het heeft helemaal niets met schrijven te maken", gromde hij.
Hij had zelf een afbeelding van Seamus Heaney als avatar gebruikt voor het na zijn tweede ban van Online Verhalen was gewist. Een Noord-Ierse dichter en toneelschrijver die in 1995 had gekregen waar de man slechts van kon dromen: de nobelprijs voor literatuur. Het pseudoniem waaronder de Noord-Ier zijn werken in universiteitstijdschriften had gepubliceerd had hij op de site gebruikt om onder de gelijke naam zijn gedichten in te sturen. Verlangend naar dezelfde erkenning die Seamus in latere jaren had gekregen. Trots keek de man met de handen in de gevoerde handschoenen gestoken naar het resultaat. Het was een omvangrijke sneeuwpop geworden, maar het miste iets. Het geluid van een claxon deed hem uit zijn overpeinzingen opschrikken. Er reed een auto het garagepad op. Snel rende hij de hal van het huis binnen waar hij eerder een lange winterjas had zien hangen. Gaf er korte, snelle rukken aan voor hij hijgend de achtertuin weer in rende. Een stoot adrenaline ha hem in beweging gekregen. Vanachter de met wat sneeuw bedekte struiken die ondanks de kou hun bladeren hadden behouden hoorde hij de poort naar de achtertuin open zwaaien. Hij probeerde zijn hartslag te vertragen tot een normaal niveau door rustiger te ademen.
"Ooooh, een sneeuwpop."
Voorzichtig richtte de man zich iets op om te kunnen zien wie er waren gearriveerd. De man grijnsde bij het zien van de vrolijkheid op het gezicht van de jongere zus van Ejell. Het meisje werd door haar ouders aangespoord om naar binnen te gaan. Hij gluurde naar de achterdeur waar een man en vrouw het meisje het huis in volgden. Het werd de hoogste tijd om te vertrekken, maar eerst moest hij de sneeuwpop nog voltooien.
Hij duwde de knopen van de jas in het bolvormige hoofd om een mond te vormen en twee knoppen duwde hij met meer kracht dieper in de sneeuw, waar hij aanvankelijk op weerstand stuitte. De sneeuwpop had nu ook ogen gekregen. Zonder om te kijken liep hij weg. De sneeuwpop stond bewegingloos in de achtertuin. Ejell had al zoveel warmte verloren dat haar lichaam was opgehouden met trillen. De sneeuwpop leek te willen huilen. Onder de knopen vandaan, die de ogen vormden, stroomde bloed als tranen naar beneden.