a

Er was een natuurlijke stilte gevallen over de tafel en diegenen die er aan zaten. Een toevallige samenloop van omstandigheden waarin de muziek stopte en gesprekken verstomden, op een enkele na.

"Ik hou ook van jou." Rita had het enigszins aarzelend gezegd. Het was de eerste maal dat ze er openlijk voor uitkwam en de brunette had het gevoel alsof iedereen naar haar keek.

"Ik wil je laten weten dat ik bereid ben om de rest van mijn leven met je te delen."

"We kennen elkaar nog maar drie weken."

"Wat wil je daarmee zeggen?"

Ze las de verbazing van zijn gezicht. Haar vriendinnen leken opeens overal aandacht voor te hebben behalve voor hen, terwijl zijn vrienden gefascineerd toe keken. Ze pakte zijn hand vast en keek hem recht in de ogen.

"Laten we alsjeblieft realistisch blijven en niet te hard van stapel lopen."

"Het kan me niet hard genoeg gaan."

Hulpzoekend keek ze om zich heen, maar er was niemand aan deze tafel die bereid was zich in het gesprek te mengen. Een aantal van zijn vrienden keek nu zelfs naar het plafond alsof daar iets heel bijzonders was te zien.

"Je kan verliefd worden op iemand anders", probeerde ze er tegenin te brengen.

"Natuurlijk word ik op een dag verliefd op een ander meisje", hij zag de verbijstering op haar gezicht voor ze zijn hand los liet en haar ogen half dicht kneep, "over een jaar of zes en ze zal je moeder noemen."

De opgestoken woede was als bij toverslag verdwenen. Ze staarde hem aan, greep zijn hand opnieuw beet voor ze in een impulsief moment overeind kwam.

"Wij zijn weg."

De achterblijvers waren na deze mededeling slechts in staat hen na te kijken.

"Wat is hier nou gebeurd?", vroeg een jongen verbaasd.

"Hij krijgt vanavond waar jij al jaren van droomt."

Het gelach aan de tafel werd spoedig overstemd door de muziek.