Hij keek naar het hem toegeschoven glas. Ze had het voor de helft gevuld met water voor ze haar blocnote en pen weer ter hand nam. Achterdochtig keek Stefan met half dicht geknepen ogen de vrouw aan. In plaats van deel te nemen aan de sollicitatie voor bode had het steeds meer weg van een reeks testen waar hij geen enkel nut van in zag.

"Hoe zou je dit glas beschrijven?"

Even bleven zijn donkere ogen op het cilindervormige glas rusten. "Er kan nog meer in."

"Ik bedoel eigenlijk meer hoe het glas is gevuld."

Stefan ging nog wat rechter zitten. Het kostte hem steeds meer moeite om zijn ergernis te bedwingen. Het gesprek herinnerde hem aan de gevoerde gesprekken met de psychiater nadat hij van zijn missie uit Afghanistan was teruggekeerd. Het gaf hem een benauwd gevoel alsof hij onder een microscoop lag om te worden bekeken.

"Zonder te morsen."

"Zou je het als half leeg of half vol beschrijven?"

"Als ik één van beiden zeg is het dus goed?"

Hij zag haar knikken. Het bevestigde wat Stefan al vermoedde en plotseling maakte het hem helemaal niets meer uit of hij deze functie nu kreeg of niet. Hij had gesolliciteerd om werk te hebben, geld te verdienen en om daarna pas op zoek te gaan naar een burgerbaan die goed bij hem paste. Stefan boog zich licht naar voren toe.

"Het gaat hier dus om u en niet om mij."

Ze keek hem niet begrijpend aan. Haar pen hing onbeweeglijk boven het papier. "Wil je me dit uitleggen?", vroeg ze glimlachend.

"U wilt mij in een denkbeeldig hokje plaatsen en daar hebt u het juiste antwoord voor nodig. Halfvol zal net als halfleeg iets over mijn kijk op bepaalde zaken geven die in de talrijke boeken achter u vast wel ergens beschreven zal staan."

Ze wierp een korte blik op de boekenkast waar ze met de rug naar toe zat. "Je hebt gelijk."

"Ik ben met geen enkel boek te beschrijven." Stefan kwam overeind. Ze stond eveneens op toen hij naar de kapstok liep.

"Ga je weg?"

"We zijn hier klaar.'

"We hebben nog nauwelijks met elkaar gepraat.'

Hij knikte bevestigend terwijl hij zijn jas aantrok en de autosleutels uit zijn broekzak haalde zonder haar uit het oog te verliezen. "We hebben nooit gepraat. Ik ben bovendien behoorlijk ongeduldig. Leest u mijn horoscoop maar." Hij tikte als een soort van halfslachtig militair saluut met twee vingers tegen de zijkant van zijn hoofd.

"Ik heb nog meer..." De deur viel achter hem dicht, "vragen", maakte ze de zin af.