Een jonge vrouw stond voor het raam en leek over de parkeerplaats en het daar achter liggende park uit te kijken. Een uitzicht waar menig huisbezitter slechts van kon dromen. Het enige wat zij zag was haar spiegelbeeld in het glas. Alizee luisterde onbewegelijk naar de geluiden uit de aangrenzende kamer. Het inpakken van de spullen gebeurde niet bepaald zachtzinnig of stil. Ze had altijd al een hekel aan besluiteloosheid van wie dan ook gehad, maar het duurde lang voor ze het op kon brengen om haar imitatie van een standbeeld te verbreken en naar het vertrek te lopen. In de deuropening kwam ze hem tegen. De koffer schampte haar been, maar over de op elkaar geklemde lippen van de man kwam geen enkele verontschuldiging. Ze maakte snel plaats voor hem, maar hij had zijn ogen voor deze hoffelijkheid, die eigenlijk van zijn kant hoorde te komen, gesloten.

Richard was boos en het flesje Future classics dat hij vanmorgen op het toilet had aangetroffen had weinig verbetering in zijn humeur gebracht. Het bijna ronde flesje met reukwater was een spontane aankoop van hem geweest als een kleine blijk van waardering. Blijkbaar was het toch minder in de smaak gevallen dan ze eerder had laten blijken. Hij had impulsief de parfum in de koffer gegooid en daarbij heel veel geluk gehad dat het flesje niet was gebroken. Het had hem weer enigszins gekalmeerd. Hij liep vlak langs haar heen het rijtjeshuis uit. Alizee keek de slaapkamer in. Alle deuren van de kast stonden open. Op de vloer en het bed lagen kleren. Allemaal van haar. Ze had er straks nog genoeg werk aan om alles weer netjes op te vouwen en terug in de kledingkast te leggen.

De lege lade van het nachtkastje aan zijn kant van het bed stond zover open dat het er bijna uit viel. De wekkerradio was van haar nachtkastje verdwenen, maar het met een goudkleurig slotje afgesloten dagboek lag nog onaangeroerd op dezelfde plaats. Enige tijd geleden had ze het tot zijn uitgesproken verwondering aangeschaft. Om bijna dagelijks alles wat haar bezig hield aan het papier toe te vertrouwen.

"Lijkt wel of er ingebroken is", mompelde ze.

Toch werd Alizee geen moment nijdig op hem. Ze had het verdient. Daar waren ze het tenminste allebei over eens.

Peinzend wikkelde ze het dof gekleurde haar om een wijsvinger. De laatste tijd bekommerde ze zich minder dan normaal voor de meeste vrouwen was om het uiterlijk. In de woonkamer wachtte ze op hem. Hier stond de laatste van een reeks kartonnen dozen die de woning al hadden verlaten. Hij had meer spullen mee genomen toen hij bij haar introk dan ze voor mogelijk had gehouden van iemand die nog bij zijn ouders woonde. Tot haar grote schrik was hij daarna als een amateuristische interieurstylist aan de slag gegaan. Het meest verrassende was nog wel dat heel veel ervan ook werkelijk een passende plaats had gekregen.

Hoewel er natuurlijk af en toe compromissen moesten worden gesloten. Iets waar hij behoorlijk slecht in bleek te zijn. Al accepteerde hij het vreemd genoeg toch makkelijk als een beslissing van haar kant, aangevuld met enige zinnige argumenten, negatief voor hem uitpakte. Het was nu allemaal veranderd. Zo ongeveer moest het binnenhuis eruit hebben gezien voor ze hem had leren kennen. Het was moeilijk geworden om het je voor te stellen. Zelfs het door haar zo vreselijk gevonden kunst op het zwarte doek was verdwenen en had weer voor een kale muur gezorgd dat ze nu minstens zo verschrikkelijk vond. Afwezig stopte ze een wit pilletje in haar mond en slikte het moeizaam door.

Het geluid van naderende voetstappen deed haar met tegenzin omdraaien nadat ze eerst het doosje in een zak van de strakke spijkerbroek had gestopt.

"Bijna klaar?"

Ze had het nauwelijks gezegd of al beseft hoe onpasselijk het moest klinken. Richard keek haar aan met de doos in zijn handen. Het soms zo ondoorgrondelijke gezicht kon ze nu als een open boek lezen. De boosheid, het onbegrip, het verdriet en het gebrek aan slaap hadden allemaal hun sporen op hem achter gelaten.

"Ik zal je wel nooit helemaal begrijpen", zei de man rustiger dan hij zich in werkelijkheid voelde. Ze lachte of beter gezegd probeerde te lachen. Het bleef slechts bij een mislukte poging. De ernst van de situatie werkte behoorlijk tegen.

"Ik zit soms net zo complex in elkaar als jij", antwoordde ze op vlakke toon.

Het was iets dat hij moeilijk kon ontkennen. Het had hem juist zo aangetrokken in haar. Weinig mensen uit zijn omgeving konden hem op deze manier blijven boeien als zij deed.

Richard had, zo naïef als hij was in de liefde, gedacht dat ze hem gedurende hun hele leven kon blijven verrassen. Zoals het dagboek dat ze bijvoorbeeld was gaan bijhouden. Het bijbehorende slotje leek ze niet van plan te gebruiken om haar geheimen te bewaren. De man had herhaaldelijk met zijn vingers over de roze kaft gestreken zonder deze ooit open te slaan. Hij had haar zelfs eens gevraagd het alsjeblieft op te bergen en het irriterende met een glimlach vergezeld antwoord gekregen dat ze hem volledig vertrouwde. Een paar dagen later had hij na thuiskomst eerst er het glimmend slotje op gedaan. Dezelfde avond vond hij een sleutel van het slotje op zijn kussen. Hij had er sindsdien over gezwegen om te voorkomen dat haar volgende stap was om hem eruit voor te lezen. Zij sloot op haar beurt het dagboek nu af.

"Alle sleutels liggen op de tafel."

Hij opende zijn mond om er iets aan toe te voegen, maar leek zich te bedenken. Ze volgde hem naar de voordeur. Buiten draaide Richard zich om. Vastbesloten om nu antwoord te krijgen op de vraag die hem zo bezig had gehouden zonder de afgelopen dagen de gelegenheid te hebben gehad om deze te stellen. Ze had het zo druk gehad met smoezen verzinnen om hem te ontwijken dat deze ongeloofwaardig waren geworden. Zolang hij haar al kende had ze zich nooit om verzekeringen bekommerd, een afspraak met een notaris gemaakt of zelfs een gesprek met een advocaat gevoerd. Hij had haar via de telefoon toe geschreeuwd dat hij niets van haar geld wilde en ze zich deze moeite kon besparen om daarna zonder een reactie af te wachten de verbinding te verbreken.

Alles wat hij meenam had hij helemaal zelf betaald. De rest mocht ze houden, verkopen of in de brand steken wat hem betrof. Als het de man wel wat had geïnteresseerd dan was hij toch te trots om het haar te laten merken. Zo had ze met rode ogen een paar spullen met een emotionele waarde voor hem apart gezet en hij had deze bewust laten staan. Het had hem echter geen enkele voldoening bezorgd toen hij haar een zakdoek te voorschijn zag halen. Tegen de grimmige verwachting in.

"Heb je een ander?"

"Nee."

Hij schrok. Het antwoord was kort en kil, maar door de overtuiging waarmee ze het had uitgesproken leek ze het wel in zijn gezicht te hebben geschreeuwd.

De man kon geen enkele reden bedenken waarom ze zo volkomen onverwachts een einde aan de relatie had gemaakt. Hij wist dat ze een kinderwens koesterde, waar hij zich lange tijd om uiteen lopende redenen tegen had verzet. Langzaam kreeg de gedachte aan het stichten van een gezin ook vat op hem. Had hij haar dan soms te lang laten wachten? Hij voelde zijn boosheid afnemen. Beiden waren ze enig kind en hun ouders hadden al herhaalde malen laten weten graag mee te maken dat ze nog eens grootouders werden. Was het dan werkelijk zo belangrijk voor haar om een volgende generatie op deze wereld te zetten? Misschien wel in meervoud.

"Ik weet dat jij je meer had voorgesteld van de seks", verontschuldigde hij zich omdat hij zelfs nu nog wat huiverig was om het onderwerp kinderen aan te roeren. Ze moest wel lachen en probeerde zich niet eens in te houden. Het deed haar zichtbaar goed. Alles wat haar zo bezig had gehouden kon ze even naar de achtergrond verdringen.

"Laten we het er maar op houden dat het voor ons beiden een nieuwe ervaring was. Eentje die ik nooit zal vergeten", vatte ze samen en voegde er op een serieuze toon aan toe, "zolang ik leef."

"Hm", klonk het twijfelachtig.

Richard knikte een enkele keer met een nadenkend gezicht en begon toen te grijnzen. Het nam een deel van de spanning tussen hen weg. Zijn geheim was na een avondje stappen uitgekomen, voor wat even later een onvergetelijke nacht werd. Het had een band tussen hen gesmeed waarvan de man altijd dacht dat het nooit en door niemand anders verbroken kon worden. Hij vergiste zich blijkbaar.

"Niemand zou me bovendien geloven als ik het zou vertellen. Ik laat wel iedereen weten dat je een tatoeage hebt. Je ouders zullen razend zijn", zei Alizee op een plagerige toon. Een reactie van zijn kant bleef uit. De bruine ogen, die sommige mensen het onaangename gevoel gaven dat ze dwars door hen heen gingen, glinsterden. In het verleden was hij op deze manier al dikwijls in staat gebleken haar helemaal onzeker te maken. Ze kuste hem haastig op de wang. Er kwam geen woord van afscheid aan te pas, maar beide mensen hadden het gevoel dat aan iets moois voorgoed een einde was gekomen.

In de woonkamer keek ze naar de ruimte op het televisiedressoir. Ze zou op zoek gaan naar de grootste en duurste televisie die ze zich kon permitteren.

"Misschien kan ik de afbetaling wel een jaar uitstellen."

Even glimlachte Alizee bij de hardop uit gesproken gedachte, maar de glimlach verdween weer toen ze aan hem dacht. Ze wilde hem niet met onbetaalde rekeningen opzadelen of andere problemen bezorgen. Daarvoor was de afbrokkelende band tussen hen nog steeds te sterk. Ze keerde weer terug naar het grote raam en zag hem met de laatste doos naar zijn autootje lopen om het op de passagiersstoel te zetten.

Tranen trokken sporen over zijn getekende gezicht. De afstand was te groot om het zelf te kunnen zien en zijn gezicht was van haar afgewend, maar ze wist dat hij huilde. Net als zij. Ze zwaaide. Hij stapte in zonder om te kijken of een hand op te steken. Waarschijnlijk zelfs zonder een laatste blik in de binnenspiegel te werpen waarop hij haar misschien nog kon zien. De beslissing om het uit te maken was door haar genomen, maar het was nu ook definitief voor hem en dat liet hij op zijn eigen manier blijken. Toch bleef Alizee snikkend zwaaien tot de in verschillende kleuren uitgevoerde wagen om de hoek was verdwenen.

"Het is beter zo."

Er was niemand meer die naar haar kon luisteren, maar het horen van haar eigen stem had een kalmerend effect. Ze had het een paar weken geleden in het ziekenhuis ervaren toen de dokter haar kort alleen had gelaten om de uitslag van de uitgevoerde medische onderzoeken te verwerken. Nog hooguit vier maanden volgens de arts die het optimistisch bekeek.