Het zwartharige, bleke meisje zag de dokter-assistent omkijken. Schijnbaar zonder enige reden tot zover Rune kon zien. Het duurde te lang om als een blik achterom werpen af te doen. Ze keek naar het getekende gezicht dat haar bij binnenkomst vriendelijk had toe geknikt.

"Geloof je in geesten?"

Een onderwerp waarmee Rune haar toehoorders telkens weer wist te boeien. Ze zag hem het hoofd opheffen. Hij toonde, in tegenstelling tot de verpleegsters, geen enkele interesse voor haar uit boeken vergaarde kennis.

"Hij gelooft toch alleen in wat hij met zijn eigen ogen kan zien?", lachte een oudere verpleegster. Ze had het meisje haar medicijnen gebracht en was vervolgens met haar in gesprek geraakt. Zoals de laatste tijd wel vaker gebeurde.

Zonder mee te lachen keek de assistent naar de jeugdige patiënte. Rune had de leeftijd dat ze nog verplicht naar school moest, maar ze maakte met haar spiritualiteit een rijpere indruk.

"Inderdaad."

Ian zag haar met de ogen knipperen alsof ze probeerde te bepalen welke vraag hij nu beantwoord had. Het ontbrak hem aan de behoefte om meer duidelijkheid te verschaffen. Hij was binnen gekomen om te zien of de antibiotica aansloeg voor hij weer naar de volgende patiënt moest.

"Ik begin moe te worden", hoorde hij haar zeggen.

Geamuseerd keek hij toe toen Rune geeuwde alsof ze het wilde benadrukken. De verpleegster beloofde terug te komen zoals zij en haar collega"s de afgelopen dagen regelmatig hadden gedaan.

Rune zag hem iets op de lijst noteren voor hij zich omdraaide om het voorbeeld van de verpleegster te volgen. Schijnbaar zonder enige interesse in haar te hebben.

"Ik heb een vraag, dokter."

Hij bleef in de deuropening staan.

"Ik ben slechts assistent, maar ik kan altijd proberen je vraag te beantwoorden."

"Het is geen medische vraag."

Ze zag hem fronsen. Als ze al zijn belangstelling gewekt had dan begon ze deze nu snel te verliezen.

Ian keek afwachtend naar het meisje op het bed en de kaarten vol met symbolen waarmee ze zich altijd omringde. Het koste hem moeite om geen snelle blik op zijn horloge te werpen omdat hij daarmee zijn ongeduld aan haar prijs gaf.

"Wat zag je toen je omkeek?"

Hij liet zijn blik weer door de kamer dwalen om even te blijven rusten op de plek waar hij eerder naar had gekeken.

"Iemand die aan jou twijfelt", zei Ian met een opgetrokken mondhoek en een glinstering in zijn grijsblauwe ogen.

Rune knipperde verrast met haar ogen. Hij trok de deur achter zich dicht om de ronde over de afdeling voort te zetten. Ze keek in de richting waar hij eerder had gekeken. Het enige wat ze zag was een spiegel aan de gele muur en een stopcontact. Rune probeerde meer te zien dan mogelijk voor haar was. Open te staan voor datgene waarover ze zoveel had gelezen. Om het na enige minuten teleurgesteld op te geven. Ze dacht nu wel te weten welke vraag hij eerder had beantwoord.