"Kom mee."

Het klonk al dringend genoeg uit de mond van de vrouw, maar de kracht waarmee ze hem vast greep benadrukte dat nog eens. Verbaasd wierp de man een snelle blik naar achteren terwijl hij ook begon te rennen, zonder te weten waarom hij het deed. De haveloze, ongeschoren man stond nog steeds op dezelfde plaats waar hij hem eerder had zien staan, maar deze zwaaide met een gebalde vuist in hun richting.

Nog geen minuut er voor had Eric zijn verloofde vol medelijden naar de zwerver zien kijken. Het was een categorie mensen waar hij zich nooit om bekommerde. Zoals je van haar kon verwachten wilde ze iets voor hem doen.

Hij kon de zwerver ook nog allerlei verwensingen horen brullen en vroeg zich af wat er aan de hand was. Hij keek weer voor zich. Alle gedachten die door Eric heen gingen maakten even plaats voor de grijze lantaarnpaal vlak voor hem. Hij kon het obstakel nog net ontwijken. Om de hoek zag hij Marina hijgend en transpirerend tegen een muur leunen.

"Wat was dat nou?"

"Ik gaf hem wat geld", verklaarde ze.

Eric keek haar doordringend aan. De frons op zijn voorhoofd zou pas verdwijnen als hij de details had vernomen.

"Was het te weinig?", vroeg Eric ongelovig.

Ze schudde het hoofd. Haar kort geknipte, blonde lokken dansten met elke beweging mee.

"De beker die hij vast hield..."

Eric knikte. Hij had de fel gekleurde beker in de handen van de zwerver ook gezien.

"Ik had niet gezien dat er koffie in zat."

Hij haalde niet begrijpend zijn schouders op voor het plotseling tot hem door drong. Marina knikte zodra hij begon te lachen en werd boos toen hij niet meer op hield.