De hondenuitlater
a
De vrouw luisterde geconcentreerd naar de geluiden bij de voordeur. De bezoeker was in de hal bezig een riem bij haar hond om te doen, maar het bleek minder makkelijk te verlopen dan zij zelf gewend was. Ze hoorde de kwispelende staart van Ralph overal tegenaan slaan. Het vooruitzicht om te kunnen gaan rennen, had het dier in een verhoogde staat van opwinding gebracht. Er klonk een gegrom, dat beslist niet van haar hond afkomstig was.
"Hoe gaat het met Angela?", vroeg de vrouw belangstellend, maar ook om de man van zijn snel verslechterende humeur af te leiden.
"Volgens de dokter gaat het jammer genoeg nog wel een paar weken duren voor ze volledig is hersteld." Er volgde een diepe zucht.
Het klonk haar bepaald onaangenaam in de oren. Het speet hem misschien werkelijk dat zijn buurvrouw ziek was geworden, maar pas later was hij er echt rouwig om geworden. Het had ook gevolgen voor hem gekregen, omdat hij zo vriendelijk was om haar zijn hulp aan te bieden. Misschien had hij niet verwacht dat ze deze ook daadwerkelijk zou accepteren.
Vandaag was hij met duidelijke tegenzin gearriveerd. Net als op de dagen ervoor het geval was geweest, om haar hond in het park uit te laten. Ze betwijfelde of het aan hem was besteed om in harmonie met zijn omgeving te leven. Al had hij deze dag wel een gegronde reden om uit zijn humeur te zijn, want het regende.
"Mag ik je aanraken?" Ze had het gevraagd, zonder haar handen naar hem uit te strekken. Het afwijzende antwoord dat de vrouw kreeg, was ditmaal geen verrassing voor haar. Het was hetzelfde antwoord dat ze eerder had gekregen tijdens hun kennismaking. Toen had het haar verbaasd. Ze had ervaren dat een blinde vrouw zelden iets werd geweigerd, maar haar visuele handicap leek geheel aan hem voorbij te gaan. Ze kende de man niet aan wie zij haar zo dierbare hond toevertrouwde en hij gaf haar geen enkele kans om hier verandering in te brengen. Het was een bijzonder frustrerende ervaring. Het weinige wat ze wel over hem te weten was gekomen, had ze telefonisch van zijn buurvrouw vernomen. Alleen had Angela haar eigenlijk ook niet bijzonder veel over de man kunnen vertellen.
"Waarom help je mij?"
"Ik doe het niet voor jou", antwoordde hij nors.
Het was iets dat ze inmiddels wel had begrepen. Om het nog eens te benadrukken was geheel overbodig.
"Indirect help je mij toch", probeerde ze het gesprek gaande te houden.
"Ook indirect doe ik het niet voor jou. Hoeveel keer moet ik het nog gaan zeggen?"
"Ik begrijp het gewoon niet."
"Helpt het als ik het in het Engels herhaal?"
Het was haar beurt om een zucht te slaken. Ze had gehoopt dat een gesprek tot enige toenadering had kunnen leiden, maar deze hoop begon snel te vervliegen. "Je helpt je buurvrouw door de begeleidingshond van een onbekende uit te laten. Hou je eigenlijk wel van dieren?"
"Nee, ik bind het beest gewoon aan een lantaarnpaal en daarna ga ik naar de bioscoop. Na afloop van de film haal ik Hendrik weer op, om naar jou terug te brengen."
"Mijn hond heet Ralph. Ralph is elke keer uitgeput als hij terugkomt en dat bereik je niet door zijn riem aan een paal vast te maken."
"Wat wil je nu eigenlijk van me?"
Even bleef het stil tussen hen. Zelfs de hond leek zich gedeisd te houden, alsof het dier zich van de spanning bewust was geworden. Ze probeerde te bedenken hoe ze het in moest kleden om niet al te hulpbehoevend over te komen, maar gaf het al snel op. Hij was een man. Het was beter om het zo simpel mogelijk te houden.
"Als Angela mijn hond in het park heeft uitgelaten, blijft ze altijd nog even. Het is best gezellig."
"Ik ben geen lesbienne."
Haar mond ging open en dicht, voor ze uiteindelijk in staat was te vragen: "Is ze lesbisch dan?"
"Je lijkt zelfs op de vrouwen met wie ze geregeld uitgaat."
"Oh."
Er viel een stilte. Zelfs ademhalen deed hij geluidloos. Alleen bewoog hij ongedurig met zijn schoenen op de mat. In haar gedachten zag ze hem een blik op zijn horloge werpen. Ongeduldig, omdat zij niet meer wist wat ze moest zeggen.
"Goed dan, tot ziens. Kom, Otto."
De tijd leek traag te verstrijken voor ze zich had hersteld. Het nieuws over de geaardheid van Angela had haar eigenlijk geen schok moeten bezorgen, maar dat deed het wel. Ze had er al vaak genoeg van gehoord, maar nooit uit haar directe omgeving. De vrouw liep met een hand langs de muur strijkend naar de deur, die hij eerder achter zich had dicht getrokken. Ze moest het hem laten weten en ze had niet het geduld om te wachten tot hij met haar hond was terug gekeerd. Ingespannen luisterde ze vanuit de deuropening, maar de regen dempte alle geluiden.
"Ik ben hetero", riep ze.
"Goed voor de hele buurt om te weten", hoorde ze hem terug schreeuwen.