In stilte genoten de beide mannen op het balkon van het uitzicht en het bier. Het gesprek was gestokt zodra er een paar vrouwen met een kinderwagen in hun blikveld waren verschenen. Pieke hief naar één van hen zijn hand op zonder ermee te zwaaien.

De brunette beantwoordde de groet met een knik van haar hoofd. Altijd als ze hier liep of fietste keek Sara op naar zijn balkon. Ze had daar regelmatig gestaan. Vaak naast hem, maar ook regelmatig alleen. Nieuwsgierig de omgeving in zich opnemend en genietend van de zon. Het behoorde nu allemaal tot het verleden. Ze zag de mannen met elkaar praten. Martin was al van grote afstand herkenbaar met zijn indrukwekkende gestalte als van een worstelaar. Vergeleken met hem leek Pieke tenger gebouwd, maar van de twee straalde juist de laatste een zelfverzekerdheid en kracht uit, die ze nooit goed onder woorden had kunnen brengen. Waar zouden ze het over hebben?

"Je ex?"

Pieke knikte kort zonder de naderende vrouwen uit het oog te verliezen.

"Sara wilde een gezin stichten en ik niet", antwoordde Pieke toonloos. Het was bepaald geen onderwerp waar hij graag over praatte. Elk bezoek aan haar familie waren kinderen het onderwerp van gesprek geworden tot hij er eenvoudig genoeg van had gekregen. Het laatste bezoek had als gevolg daarvan nog geen tien minuten geduurd voor hij naar huis was gegaan.

"Zijn jullie daarom uit elkaar gegaan?"

Pieke had de verwondering in de stem van de man naast hem gehoord. Misschien was het wel zo dat mannen net zo verlangden naar kinderen als vrouwen deden, maar dan was hij een uitzondering op deze ongeschreven regel. Het was voor hem al een hele overwinning op zich zelf geweest om iemand als Sara zo dicht bij hem te laten komen.

"We zijn op haar aandringen zelfs naar een therapeut geweest."

"En jij hebt je ziel daar bloot gelegd?", vroeg Martin met de nodige scepsis. Als er iemand was waarvan hij geen hoogte kon krijgen dan was het Pieke wel. Sara had wel eens tegen hem gezegd dat het lastig was geweest om de onzichtbare muur om hem heen te doorbreken. Hij vond het eerder een wonder. Een bewijs van hoe vasthoudend deze vrouw moest zijn geweest.

"Het is geen psychiater. Ik heb tegen de therapeut gezegd hoe ik er over dacht. Daarna kon zij haar verhaal bij hem doen."

"En?" vroeg Martin. Nieuwsgierig geworden naar hoe het was verlopen.

"Hallo, wie loopt daar?", luidde het sarcastische antwoord.

"Je ex, Sara."

Pieke knikte. Hij had geen zin om er nog meer over te zeggen.

"Ze loopt nu wel achter een kinderwagen."

"Sara kan geen kinderen krijgen."

"Hoe weet je dat?"

"Een paar maanden geleden stond ze huilend bij mij aan de deur. Ze kwam net uit het ziekenhuis."

"Wat heb je gedaan?"

"Ik heb haar binnen gelaten, mijn armen om haar heen geslagen en niets gezegd. Ik wist niet wat ik moest zeggen of doen. Ik ben daar altijd waardeloos in geweest", eindigde hij.

"Hebben jullie nooit overwogen om weer bij elkaar te komen?"

"Sara wel."

Martin kneep zijn ogen half dicht. Hij kon wel raden hoe de ander zou reageren als hij er verder op door ging. Na haar vertrek had Pieke de muur om hem heen weer opgebouwd. Vastbesloten om zich nooit meer kwetsbaar op te stellen.

"Mijn bier is op", zei hij tenslotte om een einde aan de gevallen stilte te maken.

"Eindelijk eens verstandige praat. Ik ben zo terug."

Tegen de tijd dat Pieke terug was met twee volle flessen waren de vrouwen en de kinderwagen uit het zicht verdwenen.