Ze hoorde de stem van haar belager luider worden. Hij kwam dichterbij. Bijna automatisch trok ze zich verder terug in de dieper wordende schaduw van haar schuilplaats. Behendig over de gedeeltelijk verkoolde balken op de grond lopend zonder een enkele keer te struikelen. Tot ze op de wand stuitte. Het liep hier dood. Ze draaide zich om en wacht gespannen af zonder haar belager te kunnen zien, maar haar zintuigen vertelden haar dat hij dichtbij was. Een suizend geluid drong tot haar door. Hetzelfde geluid ging vooraf aan de gewelddadige dood van haar partner. Het was vlak voor haar ogen gebeurd. Geheel onverwachts terwijl ze genoten van het diner op de met kaarsen verlichte tafel. Het enige wat toen bij haar op kwam was vluchten om niet hetzelfde lot als hem te ondergaan. Het werd haar bijna fataal. De klap kwam hard aan en het houten tafelblad gaf ook niet bepaald mee. Tot haar eigen en waarschijnlijk ook haar belagers verrassing kon ze daarna nog lopen. Te vlug voor hem zoals spoedig bleek. Ze kromp ineen toen ze opnieuw het suizende geluid hoorde.

De man keek om zich heen zonder haar te kunnen zien of horen. Voor een laatste maal zwaaide hij met het wapen in zijn hand zonder er iets mee te bereiken. Het kliefde slechts de lucht om hem heen, maar ze bleef zich schuil houden. Hij schudde zijn hoofd en gaf de achtervolging met een onderdrukt hongergevoel op. Peinzend bleef hij bij de tafel staan. Tot zijn oog op het luciferdoosje viel. Het stond nog open en de laatste lucifer had hij gebruikt om de kaarsen aan te steken. De man schoof het dicht. Drukte het moeiteloos plat terwijl hij naar haar zoekend om zich heen keek. De deurbel ging. Glimlachend gooide haar doodskist in de vuilnisbak voor hij zich naar de voordeur haastte. Hij wilde zijn vrouw verrassen met een romantisch etentje thuis.