Deurbel met een extraatje
a
"Goedemorgen, buurman."
De oudere man schrok zichtbaar van haar stem. Hij had de slechts enkele meters van hem vandaan bevindende voordeur niet open horen gaan. Volledig geconcentreerd als hij was op de inhoud van zijn omvangrijke gereedschapskist. "Jezus Christus," mompelde hij.
"Het spijt me", stamelde de geschrokken Rebecca met de hand voor haar mond. Ze had de man zelfs naar zijn borst zien grijpen, alsof ze hem een hartaanval bezorgde met haar hartelijk uitgesproken begroeting.
Hoofdschuddend keek hij haar aan en lachte weer. Het rimpelige gezicht vertoonde nog meer plooien dan normaal al het geval was. Hij zag de vrouw dichterbij komen. Nieuwsgierig kijkend naar wat hij aan het doen was.
"Is dat een deurbel?" Rebecca keek hem vragend aan, hoewel ze het antwoord op de vraag al wist. Een gelijkogende deurbel bevond zich er immers naast. In het hele gebouw waren de appartementen van precies hetzelfde type deurbel voorzien. Alleen beschikte hij er nu over twee.
"Je hebt nog steeds geen bril nodig."
Het klonk nors, maar Rebecca had geleerd het te negeren. Ze zag hem naar iets zoeken in de gereedschapskist. Haar blik dwaalde weer af naar de deurbel en de zich er achter bevindende kleine constructie, bestaande uit hout en metaal. Het intrigeerde haar. "Waarom hebt u een deurbel op een muizenklem bevestigd?"
"Het is een rattenklem."
"Oh." Het was iets dat ze meteen bereid was van hem aan te nemen. Het was aanzienlijk groter dan de traditionele muizenklemmen met de sterke veer op een plank die ze nog kende van haar moeder.
Hij kwam overeind met een rol dubbelklevend plakband, een rolmaat en een grote schaar in zijn handen. Tussen zijn lippen hield hij een bordje vast.
Zwijgend bleef Rebecca kijken hoe hij het met letters bedrukte plaatje onder de extra deurbel bevestigde. Het ging met het nodige meetwerk en een kritisch oog gepaard om het bordje er netjes onder te krijgen. Hij had er bepaald geen haast mee, maar ging duidelijk voor een kwalitatieve hoge afwerking van het geheel.
De buurman bewonderde voor enige seconden grinnikend het resultaat van zijn knutselen, voor hij begon met het opruimen van zijn gereedschap. Hij had er duidelijk plezier in.
"Alleen voor collectanten", las ze hardop. Eigenlijk wilde Rebecca het niet, maar toch verscheen er een glimlach op haar gelaat. Ze had de buurman al vaker horen mopperen over onder etenstijd bij hem aanbellende collectanten. Altijd kregen deze mensen hetzelfde ontkennende antwoord. Zelfs voor haar had de man geen uitzondering gemaakt. Al wist Rebecca beter dan vele andere mensen dat haar buurman zijn hart op de juiste plaats had zitten. Ze was hier bij toeval achter gekomen, nadat hij haar om hulp had gevraagd met zijn computer. De man was bezig geweest om het bankieren via internet zich eigen te maken. Hulp van zijn zonen en kleinkinderen leek hij hierbij niet op prijs te stellen.
"Denk je dat ze het zullen begrijpen?", vroeg hij met een zware stem.
"Daar ben ik van overtuigd."
Tevreden over haar antwoord stapte hij naar binnen en trok de deur achter zich dicht.
Het was nu haar beurt om het hoofd te schudden. Rebecca deed het nog steeds tegen de tijd dat ze de brievenbus bereikte om alle post eruit te halen.