De dorstlesser
a
Een door de zon bruin gekleurde hand. Een metaalkleurige horloge om de pols. Een behaarde arm met hier en daar een bruine huidvlek. De opgemaakte, blauwe ogen volgden het spoor die haar leidde naar het gezicht. Het behoorde toe aan de eigenaar van de hand op haar glas. De ronddraaiende verlichting aan het plafond liet deze er een moment ziekelijk bleek uitzien, voor het weer in de schaduw werd gehuld en Anneloes alleen nog de glinsterende ogen bespeurde. Eerst verbaasd, maar nu verontwaardigd probeerde ze het glas los te trekken. Hij had haar zelfs geen kans gegeven om van de inhoud te proeven. "Hé."
"Pak een ander glas."
Het was meer de gebiedende toon, die wrevel bij haar had opgeroepen, dan wat hij eigenlijk had gezegd. Misschien was zelfs wel de hele boodschap aan haar voorbij gegaan. Ze had de luidruchtige dansvloer verruild voor een plekje achterin de zaal. Daar alleen was het aantal decibels laag genoeg om een gesprek mogelijk te maken en Anneloes wilde maar wat graag praten. Het licht bescheen de vreemdeling weer en ze zag hem strak naar de man kijken met wie ze contact op de dansvloer had gelegd.
"Alsjeblieft?", hoorde ze hem nu op zachtere toon vragen.
Hij had het niet rechtstreeks tegen haar gezegd, maar Anneloes wist dat het voor haar was bedoeld. Het klonk bijna smekend. Voor ze in staat was iets uit te brengen zag ze hoe hij een stoot tegen de borst kreeg te verwerken. De klap klonk dof. Het moest ook pijn doen, want hij had meteen haar glas los gelaten. Haar gespierde danspartner had besloten zich op gewelddadige wijze te laten gelden.
Hij had haar hier naar toe geleid en zich als Micheal aan haar voorgesteld. Al was ze meer gecharmeerd van zijn lichaam en de opwindende manier waarop hij op de dansvloer om haar heen had bewogen. Er was wel eens vaker om haar gevochten en ze had er alle keren van genoten. Alleen was het deze keer anders. Ditmaal kon Anneloes haar aandacht niet bij het ontstane opstootje houden.
Argwanend had ze het glas met de kleurrijke inhoud naar haar gezicht gebracht. Aan de cocktail ruikend, die Michael voor haar bij de bar was gaan bestellen. Ze rook niets verdachts. Haar bezorgde moeder had herhaaldelijk op mogelijke gevaren gewezen. Lachend had ze deze van de hand gewezen, maar om haar moeder een plezier te doen toch een aantal websites opgezocht. Via het internet was ze hierdoor te weten gekomen dat GHB een zoute smaak had, maar inmiddels had ze geen dorst meer.
"Laat hem met rust."
Enigszins teleurgesteld liet Michael de man los en duwde hem met kracht van zich af. Overtuigd dat hij zou hebben gewonnen, als de vreemdeling het had gedurfd om op zijn uitdaging in te gaan. Zo sterk had de ander er niet uit gezien. Tevreden grijnzend wendde hij zich tot de jonge vrouw. Ze had haar naam nog gezegd, maar dat was te dicht bij de dansvloer geweest om te kunnen verstaan. "Wat een klootzak."
"Nee, jij gedraagt je als een klootzak en hier." Ze hield hem met een gestrekte arm het glas voor.
"De Childeren Traffic Light was voor jou."
"En hier heb je het terug." Anneloes draaide het glas een kwartslag en goot de door hem betaalde cocktail tussen hen leeg. Vloekend zag ze hem naar achteren deinzen.
Woedend keek Michael naar beneden. Elke spetter van het gemixte drankje was op zijn witte broek te zien en zijn schoenen voelden vochtig aan. Hij zag de jonge vrouw hem de rug toekeren, alsof hij had opgehouden te bestaan voor haar.
Anneloes zocht de menigte af. Haar blauwe ogen merkten de van haar vandaan bewegende gedaante op en lieten deze niet meer toen ze achter haar nieuwe bestemming aanging.
Daniël had eveneens een deel van de Childeren Traffic Light over zich heen gekregen. Hij was op zoek gegaan naar het toilet, om het kleverige goedje van zijn handen en armen te wassen. Na deze eindelijk gevonden te hebben draaide hij zich half om, met de bedoeling de deur met een schouder open te duwden. Hij zag er vanaf toen hij haar zag staan. Onzeker liep hij van de deur vandaan. Ze was het werkelijk. "Ja?"
"Ik wil je bedanken."
Anneloes overbrugde de afstand tussen hen met enkele zelfverzekerde stappen en kuste hem, maar hij kuste niet terug. Verbaasd keek ze hem aan.
Glimlachend hief Daniël een hand op en bewoog een vinger met een ring er om heen.
"Jammer."
Zonder te stoppen met glimlachen liet Daniël zijn arm weer zakken en haalde zijn schouders op. Hij had er niets aan toe te voegen.
"Dus dit ging je doen."
Anneloes zag hem langs haar heen kijken. De glimlach was spoorloos verdwenen. Ze keek om en zag een vrouw staan met de armen over elkaar. De gezichtsuitdrukking er boven voorspelde weinig goeds.
"Ik kan het uitleggen", klonk het zwakjes uit zijn mond.
Hij zat ernstig in de problemen en ze wist het. Anneloes keek hem opnieuw aan. Ze betwijfelde of hij over een vlotte babbel beschikte om zich met haar lippenstift op zijn lippen hieruit te kunnen praten. De waarheid alleen zou niet voldoende zijn. Deze vrouw zou waarschijnlijk nog eerder een andere vrouw geloven dan hem.
"Dit is geweldig." Overduidelijk bedoelde hij het tegenovergestelde.
"Ga naar binnen, veeg mijn lippenstift weg en geef me wat tijd", fluisterde ze.
Daniël aarzelde nog even om het advies op te volgen.
Anneloes knipoogde om hem gerust te stellen, gaf hem een zachte duw richting de deur van de toiletten en draaide zich om. De moordlustige blik in de ogen van de vrouw trotserend, om haar uit te gaan leggen wat er was gebeurd.
Daniël wist van zich zelf al niet meer hoeveel keer hij diep had ingeademd en uitgeademd. Zijn hartslag bleef nog altijd hoog. Voortdurend op zijn horloge kijkend en zich afvragend hoeveel tijd de ander nodig had. Je hoorde normaal opgelucht te zijn bij het verlaten van het toilet, maar dat was bij hem niet het geval. Hij trok de deur met tegenzin open. Het eerste waar hij zich meteen bewust van werd was de muziek. Maar hij had slechts oog voor de kleine vrouw. Ze was alleen. Veronique stond nog altijd op dezelfde plek als waar hij haar had zien staan, voor hij naar de toiletten was verdwenen. De armen nog altijd over elkaar en ongeduldig met een schoen op de vloer tikkend. Niet dat hij dit kon horen, maar hij zag het haar wel doen. "Ik kan het allemaal verklaren."
Veronique had haar armen laten zakken. "We gaan naar huis."
Het was beslist geen vraag en hij kon ook niets bedenken als hij er wel iets tegenin had willen brengen. Ze had er blijkbaar geen behoefte aan om hier ruzie met hem te maken. Gehoorzaam volgde hij haar richting de uitgang. Daniël liet zijn ogen over de mensenmassa gaan. Hij had geen idee waar de andere vrouw was gebleven. Veronique gunde hem zelfs geen tijd meer om nog een biertje te kunnen drinken. Al betwijfelde hij tegelijkertijd of het hem nog zou smaken, omdat hij dacht te weten wat hem in de auto en thuis te wachten zou staan. "O, dit is helemaal geweldig."
Wanhopig keek hij langs de breed geschouderde man heen, die al eerder uit was geweest op een gevecht met hem. De portiers hadden niets in de gaten en waren te ver weg om tijdig hulp te kunnen bieden. Daniël had het gevoel gekregen dat de hele wereld het op hem had gemunt. Hij zag Veronique omkijken. Minstens zo kwaad als de man eruit zag.
"Stond ze met hem te praten?"
Daniël knikte, zonder een woord te zeggen. Hij begreep niet waarom ze de andere vrouw erbij haalde. Tot zijn verbazing versnelde ze haar passen en liep recht op de man af. Hij torende boven haar uit. Wat er volgde gebeurde zo snel, dat Daniël in een vreemd soort automatisme naar zijn eigen kruis greep. Bijna alsof hij de pijn van de man kon voelen. Ergens schreeuwde iemand haar instemming. Hij zag Veronique van de op zijn knieën gevallen man vandaan lopen. Ze zag er uiterst voldaan uit.
"Schiet op, voor hij weer overeind staat."
Meer aansporing had Daniël niet nodig. Hij greep haar hand en samen wrongen ze zich langs de mensen heen, om zo snel mogelijk buiten te komen.
Op de parkeerplaats bleef hij een moment staan. "Dat was geweldig."
Veronique trok haar jurk iets omhoog. "Ik heb mijn knie zeer gedaan."
"Jij krijgt van mij thuis een massage." Hij hoorde haar giechelen. De avond zag er opeens een heel stuk beter uit.