Aan weerskanten van het pad naar de voordeur van het rijtjeshuis was Lavendel geplant. De bijen en hommels maakten een zoemend geluid terwijl ze van bloemsteel tot bloemsteel vlogen. De rijen planten verspreidden deze zomeravond een doordringende, maar aangename geur. De rechercheur ademde deze diep in zonder er van te genieten. Anneloes was in een moeizaam gesprek verwikkeld met de eigenaar van deze tuin. Waarbij zijn lichaamshouding haar al meer vertelde dan hij met woorden deed en met het laatste ging hij ook behoorlijk spaarzaam om.
"Nee", hoorde ze hem met zijn zware stem zeggen.
Het was heel kort en heel duidelijk. Nog beknopter in woorden was onmogelijk.
"Nee?"
Ze hoopte dat ze verbaasd genoeg klonk en veegde een rode lok voor haar ogen weg. De man in de deuropening keek haar onbewogen aan met de armen over elkaar. Haar vrouwelijke vormen, die menig collega op het politiebureau haar deden nakijken als ze voorbij liep, hadden weinig of geen invloed op hem.
"Het weigeren van een DNA-onderzoek maakt je verdacht, Max. Hier hebben we het al eens over gehad."
Het bracht geen enkele verandering in zijn gesloten houding.

Het gesprek hadden ze vier dagen geleden ook gevoerd, zonder dat het hem een déjà-vugevoel bezorgde. Max had haar, in tegenstelling tot nu, uitgenodigd om binnen te komen. Ze was toen vergezeld geweest van een collega. De discussie met de rechercheurs aan de eettafel was feller geweest. De geuitte dreigementen hadden hem zelfs een slechte nachtrust bezorgd, maar aan de andere kant nog vastberadener gemaakt. Hij zag haar een envelop uit de binnenzak van haar jas halen.
"Willen jullie me soms dwingen?"
Hij wist voldoende spot in zijn stem te leggen om haar boos te maken.
"Persoonlijk zou daar mijn voorkeur naar uit gaan, ja, maar mijn superieuren zijn op je eisen ingegaan. Je DNA wordt alleen in verband met deze zaak onderzocht en daarna vernietigd als het negatief is. Hier heb je het zwart op wit."
Hij nam de brief aan voor hij weer met de armen over elkaar ging staan. Het was een goede houding om je trillende handen te verbergen.
"Ik zal er mijn advocaat naar laten kijken. Als het door hem goed is bevonden werk ik mee en kun je mij definitief van je lijst van verdachten schrappen."
Anneloes keek hem hoofdschuddend aan. Hij had op een toon gesproken alsof het zo vanzelfsprekend was. Het klonk behoorlijk overtuigend.
"Wie ben jij?"
Het was eruit voor ze er erg in had. Een hardop uitgesproken gedachte. Even vertrok zijn mond tot een scheve grijns en toonde een rij witte tanden voor hij zich zelf weer onder controle had. Haar vraag zou onbeantwoord blijven.
"Je weet dat ik onschuldig in deze zaak ben."
Hij had het op zachte toon gezegd alsof hij daadwerkelijk medelijden met het slachtoffer had. Het veroorzaakte een frons op haar voorhoofd. Zelfs onder misdadigers was er een hiërarchie waarin kinderverkrachters een bijzonder lage rang innamen.
"Misschien."
Een antwoord waarmee ze al haar opties openhield. Glimlachend duwde Max langzaam de deur dicht terwijl hij met de brief in de andere hand naar haar wapperde ter afscheid. In de hoop haar nooit meer terug te zien.

Anneloes bleef nog even bij de wit geschilderde voordeur staan. Het was frustrerend, maar vreemd genoeg geloofde ze hem. Een vluchtig onderzoek vanachter haar bureau naar deze man had geen bijzonderheden opgeleverd. Geen strafblad. Een paar jaar geleden had hij een snelheidsovertreding op de snelweg begaan met een lachwekkende overschrijding van drie kilometer. Wat onschuldige vragen aan mensen uit zijn omgeving hadden nog minder informatie opgeleverd. Hij leek keurig te passen in deze straat waar alle voordeuren een witte kleur hadden. Zoals Max verscheidene dagen geleden al had voorspeld was het een verspilling van tijd en energie geweest. Ze liep terug naar de auto. Volgens haar gevoel speelde hij geen enkele rol bij de verkrachting van het meisje uit deze buurt. Voorlopig was dat het enige wat voor haar van belang was. Aan de andere kant was het duidelijk dat hij wel wat voor de politie had te verbergen. Drugs, wapens, heling, gewapende overal, hondengevechten, ect. De lijst van mogelijkheden was lang. Door gebrek aan tijd en mensen moest ze echter prioriteiten stellen. Het meisje ging voor.