a

De opengaande rolgordijnen van de beide ramen in de slaapkamer onthulden een grauwe wereld. De lucht vertoonde verschillende tinten grijs, tot aan bijna zwart toe. De man keek er met knipperende ogen naar en geeuwde ongegeneerd met een wijd open gesperde mond. Hij had zich deze zondagmorgen toch wel anders voorgesteld na de afgelopen dagen van prachtig weer. Op de ramen zag hij nog de fijne druppels van een reeds overgetrokken regenbui. Het kon elk moment weer gaan miezeren. De man keek nog verder omhoog, terwijl hij een hand over zijn kin liet gaan, waarbij een knisperend geluid was te horen. Ik moet me weer eens scheren. Deze gedachte had geen enkel invloed op zijn oog en voorkeur voor symmetrie. De rolgordijnen van de ramen moesten voor zijn gevoel op gelijke hoogte hangen. Na een paar stappen naar achteren gezet te hebben om de uit elkaar gelegen ramen te overzien, kwam hij tegen het bed aan. Te dichtbij om het goed te kunnen zien. Hij trok aan het koord en deed opnieuw een paar stappen terug. Humeurig geworden na diverse pogingen liet hij zijn tot vuisen gebalde handen op een vensterbank rusten, waarbij zijn blik op een jonge vrouw met een hond viel. Ze stond stil en keek naar hem op. Rood haar dat voor het grootste deel schuil ging onder een capuchon, omlijstte een bleek met sproeten bedekt gezicht. Ze had zich vast afgevraagd waar hij mee bezig was, nadat ze hem herhaalde malen naar voren en naar achteren had zien lopen. De man gebaarde naar de rolgordijnen en begon toen met zijn handen de verschillende hoogtes af te beelden waarop deze hingen. Deze ramen konden niet open waardoor een verklaring geven wat lastiger was. Hij zag haar glimlachend knikken. De hond trok aan de riem, maar ze bleef staan. Misschien houdt ze ook van symmetrie?

Het bracht hem op een idee en achter het raam vandaan, begon hij naar haar en het gordijn tegelijk te wijzen. Een paar gebaren verder begreep ze zijn bedoeling. Een peinzende uitdrukking verscheen op haar gelaat. Ze trok de capuchon af en en probeerde aan te geven hoe weinig verschil er tussen de hoogtes van de gordijnen was. Het was een moeilijk proces, waarbij de hond ongedurig aan de riem om haar pols bleef trekken. Na even te hebben gefronst, liet de man het gordijn zakken. Hij had juist eerder het gevoel gehad dat het gordijn nog verder omhoog moest. Langzaam trok hij weer aan het koord, zonder zijn blik van haar af te houden. Ze gebaarde hem te stoppen, twijfelde en liet hem opnieuw zakken. Het gebeurde blijkbaar te gehaast en de rusteloze hond begon ook weer aan de riem te trekken. Grijnzend keek hij naar haar spastische bewegingen. Een voorbijkomende fietser wierp een langdurige blik achterom en dacht er het zijne van. Nog langzamer dan voorheen trok de man aan het koord. Ze gebaarde hem te stoppen, bewonderde van afstand nog het resultaat van deze samenwerking, voor ze beide duimen in de lucht stak. Hij deed hetzelfde en voegde er nog een handkus aan toe. Ze kleurde zichtbaar rood, alsof het gezicht een poging ondernam om de kleur van het haar te evenaren. Op het raam verschenen ditmaal grotere druppels van de volgende regenbui. De jonge vrouw liet haar lange rode haren weer onder de capuchon verdwijnen. Een laatste groet en het contact was verbroken. De voor hem onbekende vrouw en haar hond vervolgden hun weg. De man keek ze nog enkele tellen na, voor hij naar de badkamer liep. Misschien beloofde deze dag wel meer dan hij eerder had aangenomen.