De half opgerookte sigaret doofde snel uit in de plas. De jongeman keek er met enige spijt naar. Even had hij het horen sissen. Het klonk hem treurig in de oren. Hij was van plan om te stoppen, maar stelde het telkens opnieuw uit. Bij zijn schoenen lag een verkreukeld pakje dat zijn laatste sigaret had bevat. Misschien had ze wel een goede invloed op hem. Hij vond het lachwekkend. Er klonk een luid gekreun en hij keek neer op het meisje. Het pakje Lucky Strike lag vlak voor haar gezicht. Hij boog zich voorover met een uitgestrekte hand, maar zag zelfs met handschoenen aan er toch van af om de sigaret op te rapen.

"Je hebt het verpest", zei hij zonder een antwoord te verwachten.

Hij zag het meisje het hoofd opheffen. Op de rechterwang kon hij de kleine, ronde, rood gekleurde plekken op de huid zien tot net onder haar oog waar zich al blaren begonnen te vormen.

Hij pakte het pakje op terwijl hij overeind kwam. De in vette letters afgedrukte tekst waarschuwde iedere koper van rookartikelen voor de dodelijke inhoud dat het tot voor kort had bevat. Het was wat hem betrof geen argument om te stoppen met roken. Waar hij veel meer moeite mee had was de bijna jaarlijkse prijsverhoging en politici die hem met allerlei regels het roken onaangenaam tot zelfs onmogelijk probeerden te maken.

"Er staat op dat je hier dood van gaat."

Hij hield een aansteker onder het pakje en stak het uit verveling aan. Het begon te branden en hij liet het pas los toen het vuur bijna zijn vingers had bereikt. Het dwarrelde naar de grond als een blad van een boom.

"Daar hoef jij niet bang voor te zijn."

Even gloeide de hoop op in haar ogen, maar verdween weer even snel toen het meisje hem het mes opnieuw te voorschijn zag halen.

Het was nu onbegrijpelijk geworden wat haar eerder op de avond had bewogen om zijn aandacht te trekken. Ze koesterde nog steeds de illusie dat het gewoon een nachtmerrie was. Het meisje begon het gevoel in de vingers te verliezen door de tie rips om haar polsen. De snelheid waarmee hij haar had overrompeld en de gebruikte middelen verraadde een voorbereiding die ze minstens zo angstaanjagend vond als het mes. Ze liet haar hoofd op de gras rusten. Was het zijn of juist haar idee geweest om naar het park te lopen? Haar gedachten schoten onlogisch alle kanten op. Eerder verdacht ze haar vriendinnen van deze macabere grap, maar niemand keek giechelend van achter een boom of struik toe.

Het was rustig om hen heen, maar geen moment stil zoals in elke grote stad het geval was. Van verder weg drongen de verkeersgeluiden van voorbij rijdende auto"s, bussen en vrachtwagens tot haar door, maar geen enkele chauffeur of passagier had zelfs een vermoeden wat voor drama zich hier afspeelde. Plotseling sperde ze haar ogen wijd open en herwon haar vertrouwen in een goede afloop. Ze hield hem vanuit haar ooghoek in de gaten. Hij had de sirene nu ook gehoord. Het geluid nam snel in volume toe. De jongeman keek in de richting waar de steeds luider wordende sirene vandaan kwam. Het park was groot en had verscheidene toegangen. Tijdens de verkenning was hij hier regelmatig geweest tot een plattegrond overbodig was geworden. Voorlopig hoorde hij nog maar één wagen.

"Ik kan de ambulance, brandweer en politie werkelijk nooit uit elkaar houden."

Het deed er niet meer toe wat hij zei of zelfs meer deed. De politie was in aantocht. De agenten kwamen haar redden en zouden hem... Hoe klonk de sirene van een politiewagen eigenlijk? De jongeman bekeek geïnteresseerd haar mobiele telefoon. Het behoorde tot de laatste generatie telefoons.

"Is deze Simlock vrij?"

Ze knikte heftig. Misschien had hij alleen nog interesse in de telefoon. Hij liet de telefoon in een diepe jaszak glijden voor hij verder ging met het doorzoeken van haar tasje. Ze bevonden zich zo ver weg van de dichtstbijzijnde straatlantaarn dat slechts een schemerig licht hen bereikte. Alles wat onbruikbaar was gooide hij achteloos weg.

Het meisje deed haar ogen dicht. Het geluid van de sirene van haar gedroomde politiewagen werd zachter. De leeg gehaalde portefeuille raakte haar gezicht en ze kreunde zacht met nog steeds gesloten ogen. Praten was onmogelijk met het grijs gekleurde tape om haar mond. Wanneer was het nu voorbij? Peinzend keek de jongeman met half dicht geknepen ogen naar het bankpasje in de hand. De in de portemonnee aan getroffen biljetten en kleingeld had hij in een andere jaszak laten verdwijnen. Hij had al vaker camerabeelden op televisie gezien van gezochte mensen bij een betaalautomaat. Het waren altijd zeer leerzame programma"s waarin deze opnamen werden getoond. Zij had een pet op gehad. Hij keek om zich heen. Haar kledingstukken lagen verspreid over het gazon, maar hij zag nergens het roze gekleurde hoofddeksel meer. Waarschijnlijk was ze het al tijdens de worsteling kwijt geraakt en anders wel toen hij de bewusteloze tiener aan de bij elkaar gebonden voeten verder het park in sleepte.

Even overwoog hij zijn opties. Hij had nooit veel tijd nodig om een dergelijke beslissing te nemen.

"Omdraaien", commandeerde hij

De jongeman keek om zich heen terwijl ze gehoorzaamde. Het werd tijd om te vertrekken. Hij begon onrustig te worden. Het meisje lag nu op haar buik. Zo was ze ook wakker geworden terwijl iemand aan haar spijkerbroek rukte. Het verdovingsmiddel dat hij over de zakdoek had gegoten was toen uitgewerkt geraakt. Had de onvrijwillige narcose nog maar veel langer geduurd. Ze voelde hoe hij over haar heen kwam staan. Een laatste vernedering? Hij pakte de kapot getrokken, kleurrijke blouse waar bijna geen knoop meer aan vast zat en spreidde het uit over de onderrug voor hij erop ging zitten.

Een hand die haar geverfde haren vast greep. Ruw werd haar hoofd naar achteren getrokken. Ze probeerde te gillen. Het koste haar moeite om nog adem te halen. Tranen vertroebelden het zicht. Het mes vlak voor haar ogen. Hij had al eerder het dreigement geuit om haar blind te maken en de indruk gewekt bereid te zijn het daadwerkelijk uit te voeren.

"Ik wil je pincode. Straks haal ik de duck tape van je mond en dan wil ik dat je stil bent, begrepen? Daarna vertel je mij de pincode."

Het scherp geslepen lemmet verdween uit haar gezichtsveld. Ze probeerde te knikken.

"Begrepen?"

Blijkbaar had hij niet gemerkt dat ze knikte. Het meisje kon slechts hopen dat hij haar begreep toen ze wanhopig probeerde ja te zeggen.

Vingers raakten haar pijnlijke wang aan. Een kleine blaar barste open. Waar was hij toch mee bezig?Ze kon niet weten hoe lastig het voor de jongeman was om met een gehandschoende hand het tape zover los te peuteren dat hij het vast kon pakken om het eraf te trekken.

"Eindelijk."

Langzaam trok hij het duck tape van haar mond. Het mes had hij tot aan het kunststof heft in de grond gestoken om een hand hiervoor vrij te hebben. Het meisje had de tanden op elkaar gezet. Ze wilde hem geen enkele reden geven om haar te vermoorden.

"Vierduizend achthonderd en zevenenzestig."

"Vier acht zes zeven?"

Het klonk alsof hij aan haar twijfelde.

"Echt waar. Het is vier acht zes zeven. Ik zweer het je."

Ze wachtte. Het leek eindeloos te duren.

"Vierduizend achthonderd en zevenenzestig", zei ze nogmaals zonder dat hij er om had gevraagd. Ze voelde hem bewegen. De greep van de hand die haar hoofd zo pijnlijk achterover had getrokken verslapte. Het was voorbij. Hij zou opstaan en weglopen. Het was voorbij...

De jongeman drukte een hand op de mond van het meisje. Hij hoorde haar kreunen zodra hij met de pols van zijn andere arm haar kaak licht omhoog drukte. Hij verstevigde zijn greep op het heft. Behalve slachtoffer van een gruwelijk misdrijf was ze voor hem iets anders, namelijk een ongewenste getuige. Zijn ademhaling versnelde. Hij knipperde een zweetdruppel weg. Was hij er zeker van? Was dit de enige manier? Thuis had het zo onvermijdelijk geleken. Op een kladblok had hij de te volgen stappen beschreven net zolang tot hij er tevreden over was geweest. Hij sloot zijn ogen toen het lemmet het doel bereikte. Pas nu besefte het meisje wat er gebeurde. Hij voelde het mes op iets hards stoten. Het lemmet had het kraakbeen van het strottenhoofd bereikt en op zijn verwoestende tocht door de hals één van de aan weerszijden gelegen slagaders open gesneden. Ze begon wild onder hem te kronkelen.

Hij opende zijn ogen. Het ging helemaal verkeerd. Zo had hij het zich niet voorgesteld. Vloekend trok hij harder aan het mes dat nu glibberig door het bloed aanvoelde tot het weer verder sneed en tenslotte vrij kwam. Het leek een eeuwigheid te duren voor de tiener eindelijk verslapte en bewegingloos bleef liggen. Voorzichtig kwam hij overeind. Hijgend begon hij tot tien te tellen en herhaalde het net zo lang tot hij zijn ademhaling en hartslag weer onder controle had. Het was heel belangrijk dat hij kalm bleef. De jongeman keek met walging naar het bloed op de handschoenen. Het maakte een klevend geluid toen hij een paar keer achter elkaar zijn handen tot vuisten balde. Zijn hartslag werd weer normaal en de jongeman voelde dat hij de situatie weer onder controle had. Hij zou zich aan het plan houden.

Hij raapte de peuk op om een bewijsstuk minder voor de politie achter te laten die naar hem kon leiden en stopte het samen met het mes en de handschoenen in de meegenomen plastic zak. In een soort automatisme klopte de jongeman op zijn jaszakken omdat hij een sterke behoefte had aan een sigaret.

"Jammer dat ze niet rookte."

Onderweg naar de dichtstbijzijnde uitgang keek hij naar zijn pols waar hij het viercijferige nummer op had geschreven zonder te merken dat hij in de plas was gestapt. Rood gekleurde en steeds vager wordende voetafdrukken van de rechterschoen bleven achter op het gras tot hij het looppad had bereikt.