"Ik voel me net een voyeur."

Deze woorden ontlokten enig gegiechel aan Mirthe voor ze de man naast haar aan keek. Karel had deze woorden in ernst uitgesproken, maar nam toch de verrekijker van haar over toen ze hem deze aan bood. Ze keek nog enkele tellen naar hem voor ze hoofdschuddend naar het stelletje keek. Bij het verlaten van haar huis had ze zeker niet verwacht om de avond naast een onbekende man op het strand door te brengen. Ze woonde nog geen kilometer van het strand. Als ze zich wilde ontspannen dan wist ze geen betere manier dan met blote voeten langs de waterlijn te lopen. Het liefst deed ze dit op een tijdstip dat er weinig mensen waren te bekennen. Alleen bleek er vandaag iemand bij het licht van olielampen actief bezig te zijn op het strand en dat had haar nieuwsgierigheid gewekt.

"Het is ontzettend romantisch voor Peige", zei Mirthe met een dromerige blik in haar blauwe ogen. Ze noemde de naam van de vrouw alsof ze deze al langer kende. In werkelijkheid had ze deze naam pas vandaag laat op de avond gehoord en haar slechts met behulp van een verrekijker van dichtbij gezien.

Karel liet de verrekijker zakken om opzij te kijken. Bij het spaarzame licht van de maan zag hij weinig meer dan haar contouren tegen het zand afsteken. Eerst had ze hem onbewust laten schrikken door hem onopgemerkt van achteren te benaderen. Zo erg zelfs dat hij de zak met waxinelichtjes bij het horen van haar stem had laten vallen.

"Wil je de verrekijker hebben?"

Bijna gretig trok ze deze uit zijn handen. Het was zijn beurt om het hoofd te schudden. Het was een vreemde situatie waar hij in was beland. Wie hem kende wist dat Karel altijd plannen maakte voor hij tot uitvoering ervan over ging waarbij het niet uitmaakte of het om een grap, vakantie of iets anders ging. Hij was een planner. Iemand die geen ondoordacht woord zei zonder er vooraf over na te hebben gedacht. Alleen had niemand dit kunnen voorzien. De toenemende wind had de kaarsen al snel na het aansteken ervan uitgeblazen waardoor hij gedwongen was geweest om voor elk theelichtje een ondiepe kuil te maken. Het was meer werk geweest dan hij had voorzien waar hij eigenlijk geen tijd voor had. Gelukkig voor hem had hij haar kunnen inschakelen. Zonder zich ook maar iets van haar aanvankelijke weerstand aan te trekken door de opgeraapte zak eenvoudig in haar handen te duwen en zelf een nieuwe zak open te trekken.

"Je bent een goede vriend voor hen."

Het antwoord was een onverstaanbaar gemompel waarin alle vriendelijkheid ontbrak. Het werd haar al snel duidelijk dat hij naar iets zocht in de talrijke zakken van zijn broek en jas.

"Ik heb mijn autosleutels in de picknickmand gelegd om te voorkomen dat ik ze kwijt raakte bij het maken van het zandkasteel."

Karel kwam half overeind tot hij haar hand om zijn arm voelde. Het was geen sterke grip waar hij zich onmogelijk aan kon onttrekken, maar in ieder geval voldoende om zijn aandacht te trekken.

"Wat ga je doen?"

"Wat denk je?", vroeg hij met een sarcasme waarvan ze niet had geweten dat hij het bezat.

Ze wees met haar andere arm naar het vrijende stelletje op de deken. Omringd door olielampen, die in de vorm van een hart in het zand waren gestoken.

"Je kan ze nu toch niet storen?", vroeg Mirthe verbijsterd en liet zijn arm los.

"Jij wilde daar blijven wachten tot ze waren gearriveerd."

Mirthe kon hem hier geen ongelijk in geven. Hij had er op aan gedrongen om van afstand toe te kijken hoe het huwelijksaanzoek plaats vond. Het moment moest volgens hem alleen hen toe behoren. Het was een sterk argument dat haar had overgehaald om hem te volgen voor de omringende duisternis hem compleet had opgeslokt.

"Kan je niet iemand bellen?"

"Heb je toevallig gezien hoe laat het wel is? Ik ga op dit tijdstip niemand uit bed bellen en bovendien ligt mijn telefoon in de auto."

"Blijf bij mij."

De woorden waren over haar lippen gekomen voor de betekenis ervan tot haar door was gedrongen. Mirthe was blij dat het zo donker was dat hij haar niet kon zien kleuren. Even bleef Karel nog half staan voor hij zich met de nodige tegenzin weer op het zand liet zakken. Een gespannen stilte bedekte hen als een onzichtbare deken. Elk waren ze zich sterk bewust van de ander, maar geen van beiden durfde zijn of haar ogen van het stelletje in de verte af te houden.

"Waarom ben je eigenlijk blijven wachten?", vroeg Mirthe.

Bijtend op haar onderlip had ze wanhopig naar een manier gezocht om een einde aan deze stilte te maken.

"Ik heb met de verschillende opties rekening gehouden."

"Welke opties?", vroeg ze verwonderd.

"Heb je wel eens filmpjes op YouTube gezien waarin huwelijksaanzoeken mislukten en de vrouwen weg liepen?"

Mirthe dacht hier enkele seconden over na voor ze naar hem keek. Ze kon zich voorstellen hoe pijnlijk hij hierbij keek.

"En wat als het nu slecht had uitgepakt voor hem?"

Langzaam draaide Karel zijn hoofd naar haar toe.

"Wil jij graag met de man mee naar huis rijden waarvan je het aanzoek hebt geweigerd?"

Het was een vraag waar Mirthe niet lang over hoefde na te denken en ze schudde het hoofd. Deze beweging zag hij, ondanks de duisternis.

"Dacht ik ook, maar het heeft goed voor hem uit gepakt."

"Wilde je wel dat ze ja zei?", vroeg Mirthe zacht.

"Ik ken hem al vanaf de lagere school en haar slechts een paar weken weken. Ze lijkt me een lieve meid. Een beetje te aardig zelfs voor iemand die zich als een echt zwijn kan gedragen, maar het gaat er om dat ze gelukkig zijn."

"Heb jij dit aanzoek bedacht of je vriend?"

"Hij wilde haar bij McDonalds vragen."

Het klonk alsof hij geen slechtere plaats kon bedenken om iemand een aanzoek te doen. Ze stond op en klopte het zand van haar kleding.

"We gaan."

Hij keek verbaast naar haar op.

"Waar naar toe?"

"Ik woon hier vlakbij. Morgenochtend kijken we wel verder."

"Je kent me helemaal niet. Ik kan wel een voyeur zijn."

Mirthe lachte.

"Vanaf vandaag lijkt me dat opeens niet meer zo'n misdaad en ik heb een zwak voor romantici. Schiet op. Ik begin het koud te krijgen."

"Jij zegt ook alles om een man mee naar huis te krijgen."

Hij hoorde haar giechelen. Het was een plezierig geluid.

"Jij", ze stootte hem aan, "haalt niets in je hoofd en slaapt op de bank."

"Hoe groot is je bank?"

"Voor jou groot genoeg", antwoordde Mirthe op een besliste toon.

"Okee."

Karel nam het van haar aan en wierp nog een laatste blik op het achterblijvende stelletje op het strand. Ze hadden een picknickmand vol lekkere etenswaren, een fles champagne en een paar dekens tot hun beschikking. Over hen hoefde hij zich deze avond geen zorgen te maken.